Ένα σενάριο τρόμου...























Σενάριο:

Ξαφνικά ο περιβόητος ιός της γρίπης των χοίρων-πουλερικών-ιγκουάνας μεταλλάσσεται και πάλι. Αυτή τη φορά μπορεί να προσβάλει και οικόσιτα ζώα (κοινώς κατοικίδια) και από αυτά να μεταδοθέι στον άνθρωπο.

Όλοι τρομάζουν και εγκαταλείπουν τα κατοικίδια τους στο δρόμο (ενώ στις γειτονιές των κινέζων μυρίζει φρέσκο σουβλάκι σκύλου). Οι ελάχιστοι που δεν θέλουν να εγκαταλείψουν τα κατοικίδια τους ρισκάρουν να μολυνθούν αλλά τα κρύβουν στο σπίτι. Δεν βγάζουν τα σκυλιά τους για βόλτα και έχουν δυνατά τη μουσική για να μην ακούγονται τα γαβγίσματα. Τις γάτες τις κλείνουν σε ένα δωμάτιο.

Βγαίνει φιρμάνι από τις κυβερνήσεις να παραδωθούν για ευθανασία όλα τα κατοικίδια. Η μή συμμόρφωση επιφέρει πρόστιμο και φυλάκιση αφού θέτει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία. Αυτοί που αντιλαμβάνονται ότι κάποιος στη γειτονιά τους κρύβει ένα κατοικίδιο και δεν το έχει παραδώσει στο κράτος (όπου το πιθανότερο θα το ρίξουν μέσα σ' ένα κλίβανο και ίσως το κάνουν και σαπούνι...) πανικοβάλλονται και γίνονται χαφιέδες. Μέσα στη γενική παράνοια και υστερία, οι σχέσεις μας διαταράσσονται από το ενδεχόμενο πανδημίας...


Και ζούμε πιά σ' ένα κόσμο όπου είναι επικίνδυνο να κυκλοφορείς έξω. Σ' ένα κόσμο που κάνουμε χειραψία με λάτεξ γάντια και φιλιόμαστε στο μάγουλο με επιφύλαξη αν και φοράμε πιά μονίμως ιατρική μάσκα. Σ' ένα κόσμο που βρωμάει μπεταντίν και άλλα προϊόντα αποστείρωσης. Τέλος, σ' έναν κόσμο χωρίς... ζώα. Σ' έναν κόσμο όπου τα λαχανικά (που θα είναι πια το μόνο που θα τρώμε) θα παράγονται μόνο σε αποστειρωμένα εργαστήρια...

Φανταστείτε το. Μπορεί και να γίνει.

...

Υπάρχουν 2 πιθανότητες:

1. τα ΜΜΕ εκμεταλλεύονται την τρομολαγνεία που μας διακατάχει και κάνουν τρελλά νούμερα υπερπροβάλλοντας κάτι φρικτό που κατά τα άλλα πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει...

2. Έχετε ακούσει για τη θεωρία της Γαίας;

Περιληπτικά:

Πήρε το όνομα της από την αρχαιοελληνική θεότητα της Γής και αντιμετωπίζει τον πλανήτη (το πλανητικό οικοσύστημα) ως ένα γιγαντιαίο ζωντανό οργανισμό του οποίου τα "κύτταρα" είναι όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί (ζώα, φυτά, άνθρωποι κλπ), που ρυθμίζει τις λειτουργίες του ούτως ώστε να υπάρχουν πάντα ιδανικές συνθήκες για την ύπαρξη της ζωής σ' αυτόν. Στη θεωρία αυτή υπάρχει και η υπόθεση ότι ακόμα κι αν οι άνθρωποι καταστρέψουν το οικοσύστημα (π.χ. με ένα πηρυνικό ολοκαύτωμα), ότι ακόμα κι αν εξαλειφθούμε ως είδος η ζωή θα επανέλθει σταδιακά στον πλανήτη. Πολλοί κατακρίνουν αυτή τη θεωρία. Ριξτέ κι εσείς μια ματιά εδώ να ενημερωθείτε. Αξίζει.

Πώς συνδέεται αυτό με τα προηγούμενα;

Η φύση δεν είναι εργαλείο για να την χρησιμοποιούμε όπως θέλουμε. Καταστρέφουμε τον πλανήτη και μπορεί αυτά που συμβαίνουν να μήν είναι τυχαία. Μπορεί οι "Κατρίνες" και η γρίπη των χοίρων-κροκοδείλων κλπ να είναι μια αντίδραση της φύσης.

Ψάχνουμε να βρούμε εμβόλια και φάρμακα για να αντιμετωπίσουμε τον ιό. Αν όμως είμαστε εμείς ο ιός; Και όλα αυτά που συμβαίνουν είναι απλά τα "αντισώματα" του πλανήτη που προσπαθεί να μας αντιμετωπίσει;

Γιατί πραγματικά συμπεριφερόμαστε σαν ιός. Η ανθρωπότητα, σαν ιός, επιτίθεται στο οικοσύστημα και καταστρέφει τα τροπικά δάση και τους ωκεανούς. Ένα "γριπωμένο" οικοσύστημα έχει πυρετό που ονομάζεται υπερθέρμανση του πλανήτη ή φαινόμενο του θερμοκηπίου. Ένας άρρωστος πλανήτης φταρνίζεται κυκλώνες...

Σκεφτείτε τί θα γίνει αν καταφέρει να νικήσει την αρρώστια του, εμάς; Δέν είναι καιρός να σταματήσουμε να συμπεριφερόμαστε σαν ιός;

Κ


PS1. Δεν ξέρω γιατί σήμερα είμαι τόσο απαισιόδοξος. Μπορεί και να γράφω και μαλακίες. Δεν ξέρω πως τα σύνδεσα στο μυαλό μου...

PS2. Το Κουνούπι απολογείται δια την μακράν απουσίαν του :: Έπινα Bloody Mary στα παρακμιακά μπαράκια της Λευκωσίας...

εικόνα από εδώ

Καλή πράξη που δεν έγινε & ο Ιησούς-Ινκόγκνιτο!

Επιστρέφω σπίτι αργά τ' απόγευμα, μέτα από μάθημα πιάνου, μια κρέπα σοκολάτα και ένα φραπέ σκέτο. Ήταν ωραία μέρα σήμερα - είδα κάτι φίλους που έιχε καιρό να τα πούμε. Φοράω τα ακουστικά μου και διασχίζω την παραλιακή. Ακούω μουσικές ανάλογα με την ώρα και τη διάθεση μου και χαμογέλω σαν βλάκας (αλήθεια, τρομάζουν οι άνθρωποι όταν βλέπουν κάποιον να χαμογελά σαν περπατά μόνος! - ένας παραπάνω λόγος για να χαμογελώ!). Η διαδρομή μου τελειώνει. Φτάνω στο τελευταίο ανήφορο πρίν απ' το σπίτι και το ανεβαίνω αργά. Όπως προχωρώ, χαζεύω τον κόσμο που περπατά στο στενάκι. Ξάφνου με σταματά μια θειίτσα και μου δείχνει ένα κάδο σκουπιδιών. Απορημένος βγάζω τα ακουστικά για να δώ τι έχει να μου πεί.

Μου λέει:
"Παλικάρι μου, κοίτα κι εσύ εδώ. Το πρωί πήρα μια εφημερίδα και πέταξα τα διαφημιστικά και τα περιοδικά που είχε μαζί της εδώ μέσα (στον κάλαθο δηλαδή). Νομίζω πέταξα και το πορτοφόλι μου μαζί."

Την κοιτάω καλά-καλά.
"Εγώ πάντως δεν το πήρα από εδώ" της λέω.

Με κοιτάει χασκιασμένη. Ά, δεν έχει χιούμορ, σκέφτηκα.
"Και τί θες να κάνω εγώ;" ρωτάω, αν και το είχα ήδη φανταστεί...

-"Μπορείς να δείς λίγο"...
-"Εμμ..."

Περιεργάζομαι τον κάλαθο: φίσκα, έτοιμος να εκραγεί, να στάζουν ζουμιά από παντού και να ζέχνει... Μια μπανανόφλουδα ακροβατούσε στο χείλος του...

-"Εμμ... όχι. Αν δέν ήταν στα σκουπίδια θα έβαζα το χέρι μου να ψάξω, αλλά... τί να πω; Με συγχωρείτε. Γειά σας!"


///

Καθώς ανέβαινα τις σκάλες, στην πολυκατοικία μετά, λίγο πρίν μπώ σπίτι, σκέφτηκα:

::αναπαράσταση εσωτερικού διαλόγου::

- Ίσως θα έπρεπε να τη βοηθήσεις...
- Καλά, τρελάθηκες; Να κολλήσω καμιά μαλαζαβράγκα και να τρέχουμε!
- Ναι αλλά ήταν αρκετά μεγάλης ηλικίας... μπορεί να είχε πρόβλημα με τη μέση της και γι' αυτό δεν μπορούσε να δεί...
- Πρόβλημα στο μυαλό έχει, μωρέ, άμα πετάει το πορτοφόλι της στα σκουπίδια!
- Ναι, αλλά...
- Τί; Αυτή το πέταξε στα σκουπίδια. Ας κάνει αυτή ανασκαφές να το βγάλει! Δεν θα παίξω εγώ τον Ιντιάνα Τζόουνς επειδή έκανε αυτή μια βλακεία!!!
- Ναι, αλλά θα έκανες μια καλή πράξη. Θα τη βοηθούσες. Θα έκανες έναν άνθρωπο να νιώσει όμορφα...
- Α, μή μου φορτώνεις τύψεις! Είπαμε κάνουμε καλές πράξεις αλλά με μέτρο.
- Βάζουμε όριο στις καλές πράξεις που θα κάνουμε κάθε μέρα;
- Εμμ...
- Άμα το κάνεις αυτό σημαίνει ότι δεν τις κάνεις αυθόρμητα. Τις επεξεργάζεσαι πρώτα. Τις μετράς, τις ζυγίζεις...
- Εμμ... ναι, ρε εαυτέ μου. Βλέπω πρώτα αν μπορώ να τις κάνω.
- Τι σημαίνει μπορείς; Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω!
- Ε τότε ... δεν θέλω! Όταν πρόκειται να ζημιώσω από αυτό το πράμα. Πώς να το κάνουμε; Ποιός είμαι δηλαδή; Η μητέρα-Τερέζα;
- Είσαι φαρισσαίος...
- Πού τα θυμήθηκες αυτά; Πάνε χρόνια να τ' ακούσω!
- Ναι, αλλά θυμάσαι; Έλεγε στο μάθημα των θρησκευτικών στο σχολείο: "Αν σου ζητήσει κάποιος κάτι, σκέψου ότι σ'το ζητάει ο ίδιος ο Χριστός". Θυμήσου τις ιστορίες με τους ζητιάνους που ήταν στην πραγματικότητα ο Χριστός "μεταμφιεσμένος" και κανείς δεν το ήξερε...
- Δηλαδή, θες να πείς, η γριά ήταν -και καλά- ο Χριστός ινκόγκνιτο;
- Θα μπορούσε...
- Καλά, κι εγώ είμαι η Βασίλισσα Ελισάβετ - δε με βλέπεις;
- Άσ' τ' αστεία τώρα και σκέψου...
- Ρε άντε από δώ! Βάλθηκες στα καλά καθούμενα να με φορτώσεις με τύψεις. Βρε ούστ!!!
- Καλά, καλά... φεύγω. Αλλά σκέψ...
- Ξούτ είπα!!!
- ...
- Α στο διάλο πια... ...

///

Τελικά διαπιστώνω ότι - αν και δέν είμαι θρήσκος - μού 'χουν κάνει "ζημιά" οι θεολόγοι στο σχολείο... Αυτά παθαίνεις, όταν μια θρησκεία βασίζεται στις ενοχές και στις τύψεις... Μου τη σπάει, επίσης, αυτή η κοσμοθεωρία που αντιμετωπίζει το Θεό σαν Big Brother...

Είπαμε:

Κάνω καλές πράξεις όσο μπορώ. Όχι για να πάω στον Παράδεισο. Δεν ξέρω κάν αν υπάρχει. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει θεός... Το κάνω για να δώσω λίγη χαρά σ' ένα συνάνθρωπο. Αυτό από μόνο του αξίζει για 'μένα και δεν περιμένω καμιά ανταμοιβή. Αν περίμενα, δεν θα είχε αξία αυτό επειδή θα ήταν απλά μια συμφεροντολογική συναλλαγή (με τον... Κύριο)...

Εσείς, όμως, στη θέση μου σήμερα, τί θα κάνατε; Θα βουτούσατε στα σκουπίδια;

...

δε νομίζω...

Κ



























εικόνα από εδώ ... ωραίο λογοπαίγνιο, ε;