Τσούπ, καλησπέρα σας, έχω μανιοκατάθλιψη. Δεν το είπε. Θα μπορούσε όμως. Ο τύπος έχει εμμονή με τον θάνατο. Και του αρέσει να βάζει και τους άλλους να το σκέφτονται. Και τα καταφέρνει γαμώτο. Ανάμεσα στις διάφορες ενδιαφέρουσες απόψεις που μου αράδιασε, μου έθεσε και το εξής υποθετικό ηθικό δίλημμα:
Ας υποθέσουμε ότι, για κάποιο λόγο, πρέπει να ανακοινώσεις σε κάποιον ότι έχει μια ώρα ζωής και αφού περάσει αυτή η ώρα να τον σκοτώσεις. Και έχεις να διαλέξεις (για τον φόνο που θα διαπράξεις) ανάμεσα σε ένα ενήλικα, πες 18 χρονών και ένα παιδάκι 5 χρονών. Ποιόν θα σκοτώσεις και γιατί;
...
Λοιπόν, το σκέφτηκες; Να μου πείς την απάντηση μετά.
Ο εγγλεζο-γιαπωνέζος Καρυωτάκης λοιπόν μου είπε ξεκάθαρα ότι θα σκότωνε το παιδάκι. "Και γιατί;" τον ρωτάω εγώ. Και ορίστε μια απάντηση που δεν είχα ποτέ μου σκεφτεί:
- "Θα σκότωνα το παιδάκι, επειδή το παιδάκι δεν μπορεί να κατανοήσει και να εκλογικεύσει την έννοια του θανάτου, δηλαδή δεν έχει ακόμα τις απαιτούμενες νοητικές δεξιότητες για αυτό. Δεν μπορεί να καταλάβει τί σημαίνει να υπάρχεις και από την άλλη ούτε και το τί σημαίνει να μήν υπάρχεις πλέον. Δεν μπορεί να φανταστεί πώς θα ήταν να είσαι νεκρός για πάντα. Ο ενήλικας θα το έχει κατανοήσει και θα το έχει σκεφτεί. Και αυτή η τελευταία μία ώρα που θα του δώσεις θα είναι πραγματικό βασανιστήριο για αυτόν. Και θα πεθάνει δυστυχισμένος. Επειδή θα τον βασανίζουν οι αμφιβολίες για το άν υπάρχει ή όχι κάτι μετά... Υποθέτω ότι πλέον έχεις καταλάβει ότι, προφανώς, είμαι άθεος..."
Εγώ δεν μπορώ να αποφασίσω τί θα έκανα στη θέση του. Μπορώ απλά να μην το σκέφτομαι. Αλλά έλα που στιφογυρίζει σαν ενοχλητικό έντομο μέσα στις σκέψεις μου;...
Πάρτε τώρα ένα Καρυωτάκη κερασμένο!
κι άλλο ένα, από τον Κώστα Ουράνη...