Yποθετικό ηθικό δίλημμα...

Χθές σε μια αμπελοφιλοσοφική συζήτηση (συνοδείας μπαγιάτικου σταφυλόζουμου γαρ, λέγε με κρασί) μιλούσαμε για το τί είναι (και τί δεν είναι) τέχνη. Απάντηση δεν βρήκαμε, ούτε και περιμέναμε να βρούμε. Γνώρισα δε, και τον εγγλεζο-γιαπωνέζο Καρυωτάκη της σχολής μου, ένα προπτυχιακό που σπουδάζει σύνθεση.

Τσούπ, καλησπέρα σας, έχω μανιοκατάθλιψη. Δεν το είπε. Θα μπορούσε όμως. Ο τύπος έχει εμμονή με τον θάνατο. Και του αρέσει να βάζει και τους άλλους να το σκέφτονται. Και τα καταφέρνει γαμώτο. Ανάμεσα στις διάφορες ενδιαφέρουσες απόψεις που μου αράδιασε, μου έθεσε και το εξής υποθετικό ηθικό δίλημμα:

Ας υποθέσουμε ότι, για κάποιο λόγο, πρέπει να ανακοινώσεις σε κάποιον ότι έχει μια ώρα ζωής και αφού περάσει αυτή η ώρα να τον σκοτώσεις. Και έχεις να διαλέξεις (για τον φόνο που θα διαπράξεις) ανάμεσα σε ένα ενήλικα, πες 18 χρονών και ένα παιδάκι 5 χρονών. Ποιόν θα σκοτώσεις και γιατί;

...

Λοιπόν, το σκέφτηκες; Να μου πείς την απάντηση μετά.

Ο εγγλεζο-γιαπωνέζος Καρυωτάκης λοιπόν μου είπε ξεκάθαρα ότι θα σκότωνε το παιδάκι. "Και γιατί;" τον ρωτάω εγώ. Και ορίστε μια απάντηση που δεν είχα ποτέ μου σκεφτεί:

- "Θα σκότωνα το παιδάκι, επειδή το παιδάκι δεν μπορεί να κατανοήσει και να εκλογικεύσει την έννοια του θανάτου, δηλαδή δεν έχει ακόμα τις απαιτούμενες νοητικές δεξιότητες για αυτό. Δεν μπορεί να καταλάβει τί σημαίνει να υπάρχεις και από την άλλη ούτε και το τί σημαίνει να μήν υπάρχεις πλέον. Δεν μπορεί να φανταστεί πώς θα ήταν να είσαι νεκρός για πάντα. Ο ενήλικας θα το έχει κατανοήσει και θα το έχει σκεφτεί. Και αυτή η τελευταία μία ώρα που θα του δώσεις θα είναι πραγματικό βασανιστήριο για αυτόν. Και θα πεθάνει δυστυχισμένος. Επειδή θα τον βασανίζουν οι αμφιβολίες για το άν υπάρχει ή όχι κάτι μετά... Υποθέτω ότι πλέον έχεις καταλάβει ότι, προφανώς, είμαι άθεος..."

Εγώ δεν μπορώ να αποφασίσω τί θα έκανα στη θέση του. Μπορώ απλά να μην το σκέφτομαι. Αλλά έλα που στιφογυρίζει σαν ενοχλητικό έντομο μέσα στις σκέψεις μου;...

Πάρτε τώρα ένα Καρυωτάκη κερασμένο!



κι άλλο ένα, από τον Κώστα Ουράνη...

Ο Θεός έφτιαξε τους δεινόσαυρους...


(Βασισμένο σε αληθινή ιστορία).

Πώ-πω τί γένεια!... Βαριέμαι. Καλύτερα να ήμουν σπίτι και να έβλεπα κινούμενα σχέδια. Ας κάνω, όμως, αυτή τη μικρή θυσία για να πάω στον Παράδεισο... Πώς είναι ο παράδεισος; Δεν ξέρω αλλά ξέρω ότι δεν θέλω να πάω στην κόλαση γιατί έχει φωτιές και ένα κύριο με κέρατα. Έτσι λέει ο πάτερ. Πώ-πω τι γένεια!... Τα γένεια του πάτερ έχουν χρώμα γκρίζο και μαύρο και άσπρο. Και η μύτη του είναι πολύ μεγάλη. Δεν πρέπει να τον κοροϊδεύω όμως, επειδή σίγουρα είναι άγιος... Η Αννούλα έχει βάλει το δάκτυλο στη μύτη της και ο Αντωνάκης δαγκώνει το μολύβι του. Νομίζω άρχισα κι εγώ να πεινάω. Καλύτερα να ήμουν σπίτι τώρα και νά 'τρωγα μεσημεριανό... Χμμ. Κατηχητικό είναι όταν μένεις στο σχολείο μετά το μάθημα και πεινάς. Και σκέφτεσαι συνέχεια το φαγητό... Ά τί καλα! Ο πάτερ μας έδωσε δωράκι μια εικονούλα. Θα την βάλω στον τοίχο δίπλα από αυτή του Σνούπι... Λές να τον ρωτήσω; Θα τον ρωτήσω.

-Πάτερ, ο Θεός έφτιαξε τον Αδάμ και την Εύα;
-Ναι τέκνον μου.
-Μα... χθές είδα ένα ντοκυμανταίρ που έλεγε ότι ο άνθρωπος προήλθε από τους πιθήκους.
-Ε;
-Άρα, μήπως ο Αδαμ και η Εύα ήταν πίθηκοι;
-Όχι! Αυτά, τέκνον μου, είναι ψέματα. Τα λένε οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στο Θεό και είναι κακοί!
-Μα αφού το είπε στην τηλεόραση...
-Μην πιστεύεις ότι σου λένε!
-Εχμ...
-...
-Και οι δεινόσαυροι;
-Οι δεινοσαυροι τί;
-Τους έφτιαξε κι αυτούς ο Θεός;
-Ναι τέκνον μου. Ο Θεός έφτιαξε τα πάντα.
-Μα έχουν εξαλειφθεί!
-...
-Άρα, του Θεού δεν του άρεσε αυτό που έφτιαξε και γι' αυτό τους σκότωσε όλους;
-Ναι τέκνον μου. Τους σκότωσε για να μην κυνηγούν τους ανθρώπους.
-Άρα ο Θεός έκανε λάθος;
-...

Κάποτε, πρίν από χρόνια όταν ήμουν ακόμα στο δημοτικό, πήγα κι εγώ μια φορά στο κατηχητικό (επειδή όλα τα παιδάκια στην τάξη μου πήγαιναν και ήθελα κι εγώ να δω τί είναι αυτό το πράγμα το τόσο σπουδαίο, για το οποίο οι συμμαθητές μου κάθονταν μετά το μάθημα στο σχολείο). Το συμβάν που έχω περιγράψει συνέβηκε τότε. Οι απορίες μου ήταν πολύ ειλικρινείς και αθώες. Το αν πήρα απαντήσεις κρίνετε το εσείς.

Αφορμή για αυτή την αφήγηση υπήρξε η ανάρτηση και τα σχόλια στο μπλόγκ της αγαπητής Κροτ για τους τηλε-ευαγγελιστές και τα εξαιρετικά τους σχόλια περί σεισμών, λοιμών και καταποντισμών. Θεός φυλάξοι!

Κ

εικόνα από εδώ

Πίσω στην Ιγγλατέρα...


Παίρνω κουράγιο...

Κάθομαι δίπλα απ' το παράθυρο της κουζίνας και γράφω. Σκέφτομαι πως αν είχα ακόμα 2 εβδομάδες χριστουγεννιάτικες διακοπές θα τις έπαιρνα ευχαρίστως. Το τηλέφωνο έχει κτυπήσει αρκετές φορές από το πρωί, πράγμα ευχάριστο αν σκεφτείς ότι έφτασα σήμερα ξημερώματα. Τα καινούρια φιλαράκια με γυρεύουν. Νομίζω θα πάω να τους δώ κι ας αργήσω λίγο με την εργασία που έχω να παραδώσω. Ά, δεν σου είπα - μέσα στις γιορτές δεν κατάφερα να διαβάσω τίποτα, πάλι! Απορώ πώς τα βγάζω πέρα...

Έξω από το παράθυρο της κουζίνας έχει σκαλωσιές κι ο χτίστης που μισοκρέμεται πάνω σ' αυτές ακούει Dido (ένα κοριτσάκι που γέρασε νωρίς και τώρα τραγουδάει ύμνους στην αγγλίδα νοικοκυρά). Μου κάνει εντύπωση ότι στην Ιγγλατέρρα οι χτίστες ακούνε σχετικά ποιοτική μουσική, γιατί έχω ακούσει τί παίζουν τα ραδιόφωνα στα εργοτάξια στα δικά μας μέρη του κόσμου...

Μέσα στο σπίτι ακούγονται σωλήνες που τρίζουν και η θέρμανση που γουργουρίζει γιατί έξω είναι όλα κάτασπρα. Πολύ όμορφα. Δυστυχώς όμως χρειάζεται να βγώ έξω και να πάω στο σουπερμάρκετ για προμήθειες (διότι ο συγκάτοικος λείπει και μου έχει αφήσει το ψυγείο άδειο και ένα μαυρισμένο πτώμα μπανάνας στον πάγκο). Λέω δυστυχώς επειδή, όντας μεσογειακό φρούτο, δεν αρέσκομαι στο να τουρτουρίζω!

Τώρα πρέπει να οργανωθώ και να τελειώσω εργασίες. Ούφ!

Παρεμπιπτόντως, είδες την εικόνα; Να πάρω κουράγιο, ναι!
Για μπύρα μιλάει... Αλήθεια!

Καλές μπύρες...

Κ

ΥΓ1. Σας εύχομαι καλή χρονιά, γεμάτη υγεία, χαρά και αγάπη.
ΥΓ2. Το βλόγ ακόμα ανακαινίζεται. Δώστε μου χρόνο. Πρέπει να καδρώσω το βραβείο μου και το λογότυπο του ΣΙΚ, χεχεχ :)