Και ξαφνικά, είμαι ξανά στον παραλιακό της Θεσσαλονίκης, σαν πρίν δυο χρόνια, να περπατώ μια νύχτα ήσυχη και μαγική, με τα ακουστικά στα αφτιά, να το ακούω και να το μουρμουρίζω. Να με δροσίζει το θαλασσινό αεράκι και να περνάω δίπλα από τα φωτισμένα καραβάκια στις προβλήτες. Να σταματάω μπροστά από το ξενοδοχείο Μακεδονία Παλλάς για τσιγάρο και για να χαζέψω το φεγγάρι και την αντανάκλαση του στη θάλασσα, λίγο πρίν πάρω την τελευταία ανηφόρα για το σπίτι. Να μετράω τα φωτάκια από τα πλοία μακριά στον ορίζοντα, ελαφρώς ζαλισμένος από τα ποτά με τους φίλους στα Λαδάδικα και να βιάζομαι να πάω σπίτι επειδή η γάτα μου θα με περιμένει για να κοιμηθεί στα πόδια μου. Μου λείπεις...
ΥΓ. Απόψε είδες το φεγγάρι;
