Επιστρέφω σπίτι αργά τ' απόγευμα, μέτα από μάθημα πιάνου, μια κρέπα σοκολάτα και ένα φραπέ σκέτο. Ήταν ωραία μέρα σήμερα - είδα κάτι φίλους που έιχε καιρό να τα πούμε. Φοράω τα ακουστικά μου και διασχίζω την παραλιακή. Ακούω μουσικές ανάλογα με την ώρα και τη διάθεση μου και χαμογέλω σαν βλάκας (αλήθεια, τρομάζουν οι άνθρωποι όταν βλέπουν κάποιον να χαμογελά σαν περπατά μόνος! - ένας παραπάνω λόγος για να χαμογελώ!). Η διαδρομή μου τελειώνει. Φτάνω στο τελευταίο ανήφορο πρίν απ' το σπίτι και το ανεβαίνω αργά. Όπως προχωρώ, χαζεύω τον κόσμο που περπατά στο στενάκι. Ξάφνου με σταματά μια θειίτσα και μου δείχνει ένα κάδο σκουπιδιών. Απορημένος βγάζω τα ακουστικά για να δώ τι έχει να μου πεί.
Μου λέει:
"Παλικάρι μου, κοίτα κι εσύ εδώ. Το πρωί πήρα μια εφημερίδα και πέταξα τα διαφημιστικά και τα περιοδικά που είχε μαζί της εδώ μέσα (στον κάλαθο δηλαδή). Νομίζω πέταξα και το πορτοφόλι μου μαζί."Την κοιτάω καλά-καλά.
"Εγώ πάντως δεν το πήρα από εδώ" της λέω.
Με κοιτάει χασκιασμένη. Ά, δεν έχει χιούμορ, σκέφτηκα.
"Και τί θες να κάνω εγώ;" ρωτάω, αν και το είχα ήδη φανταστεί...
-"Μπορείς να δείς λίγο"...-"Εμμ..."Περιεργάζομαι τον κάλαθο: φίσκα, έτοιμος να εκραγεί, να στάζουν ζουμιά από παντού και να ζέχνει... Μια μπανανόφλουδα ακροβατούσε στο χείλος του...
-"Εμμ... όχι. Αν δέν ήταν στα σκουπίδια θα έβαζα το χέρι μου να ψάξω, αλλά... τί να πω; Με συγχωρείτε. Γειά σας!"///
Καθώς ανέβαινα τις σκάλες, στην πολυκατοικία μετά, λίγο πρίν μπώ σπίτι, σκέφτηκα:
::αναπαράσταση εσωτερικού διαλόγου::
- Ίσως θα έπρεπε να τη βοηθήσεις...- Καλά, τρελάθηκες; Να κολλήσω καμιά μαλαζαβράγκα και να τρέχουμε!- Ναι αλλά ήταν αρκετά μεγάλης ηλικίας... μπορεί να είχε πρόβλημα με τη μέση της και γι' αυτό δεν μπορούσε να δεί...- Πρόβλημα στο μυαλό έχει, μωρέ, άμα πετάει το πορτοφόλι της στα σκουπίδια!- Ναι, αλλά...- Τί; Αυτή το πέταξε στα σκουπίδια. Ας κάνει αυτή ανασκαφές να το βγάλει! Δεν θα παίξω εγώ τον Ιντιάνα Τζόουνς επειδή έκανε αυτή μια βλακεία!!!- Ναι, αλλά θα έκανες μια καλή πράξη. Θα τη βοηθούσες. Θα έκανες έναν άνθρωπο να νιώσει όμορφα...- Α, μή μου φορτώνεις τύψεις! Είπαμε κάνουμε καλές πράξεις αλλά με μέτρο.- Βάζουμε όριο στις καλές πράξεις που θα κάνουμε κάθε μέρα;- Εμμ...- Άμα το κάνεις αυτό σημαίνει ότι δεν τις κάνεις αυθόρμητα. Τις επεξεργάζεσαι πρώτα. Τις μετράς, τις ζυγίζεις...- Εμμ... ναι, ρε εαυτέ μου. Βλέπω πρώτα αν μπορώ να τις κάνω.- Τι σημαίνει μπορείς; Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω!- Ε τότε ... δεν θέλω! Όταν πρόκειται να ζημιώσω από αυτό το πράμα. Πώς να το κάνουμε; Ποιός είμαι δηλαδή; Η μητέρα-Τερέζα;- Είσαι φαρισσαίος...- Πού τα θυμήθηκες αυτά; Πάνε χρόνια να τ' ακούσω!- Ναι, αλλά θυμάσαι; Έλεγε στο μάθημα των θρησκευτικών στο σχολείο: "Αν σου ζητήσει κάποιος κάτι, σκέψου ότι σ'το ζητάει ο ίδιος ο Χριστός". Θυμήσου τις ιστορίες με τους ζητιάνους που ήταν στην πραγματικότητα ο Χριστός "μεταμφιεσμένος" και κανείς δεν το ήξερε...- Δηλαδή, θες να πείς, η γριά ήταν -και καλά- ο Χριστός ινκόγκνιτο;- Θα μπορούσε...- Καλά, κι εγώ είμαι η Βασίλισσα Ελισάβετ - δε με βλέπεις;- Άσ' τ' αστεία τώρα και σκέψου...- Ρε άντε από δώ! Βάλθηκες στα καλά καθούμενα να με φορτώσεις με τύψεις. Βρε ούστ!!!- Καλά, καλά... φεύγω. Αλλά σκέψ...- Ξούτ είπα!!!- ...- Α στο διάλο πια... ...///
Τελικά διαπιστώνω ότι - αν και δέν είμαι θρήσκος - μού 'χουν κάνει "ζημιά" οι θεολόγοι στο σχολείο... Αυτά παθαίνεις, όταν μια θρησκεία βασίζεται στις ενοχές και στις τύψεις... Μου τη σπάει, επίσης, αυτή η κοσμοθεωρία που αντιμετωπίζει το Θεό σαν Big Brother...
Είπαμε:
Κάνω καλές πράξεις όσο μπορώ. Όχι για να πάω στον Παράδεισο. Δεν ξέρω κάν αν υπάρχει. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει θεός... Το κάνω για να δώσω λίγη χαρά σ' ένα συνάνθρωπο. Αυτό από μόνο του αξίζει για 'μένα και δεν περιμένω καμιά ανταμοιβή. Αν περίμενα, δεν θα είχε αξία αυτό επειδή θα ήταν απλά μια συμφεροντολογική συναλλαγή (με τον... Κύριο)...
Εσείς, όμως, στη θέση μου σήμερα, τί θα κάνατε; Θα βουτούσατε στα σκουπίδια;
...
δε νομίζω...
Κ
εικόνα από εδώ ... ωραίο λογοπαίγνιο, ε;