Μικρό ηλεκτρονικό...

Χρειάζομαι μιάν αγκαλιά.

Κι εσύ το ίδιο.

Ας αγκαλιάσουμε τις οθόνες μας

και ας προσποιηθούμε ότι αυτό δουλεύει.

Θα μισοκλείσω τα μάτια για να μή βλέπω τα πίξελ που αποτελούν

το χαμόγελο σου.

Θα δυναμώσεις την ένταση στα ακουστικά να ακούς καλύτερα τη φωνή μου.

Εγώ θα ζηλεύω που φοράς από τώρα κοντομάνικα.

Εσύ θα ζηλεύεις που σήμερα μαγείρεψα φακές και δεν θα δοκιμάσεις.

Εγώ θα σου μιλήσω για τη μέρα μου.

Δεν έχω νέα, είναι περίοδος εντατικού διαβάσματος.

Εσύ θα μου πείς για τον μαλάκα τον καθηγητή σου στη σχολή.

Και για την τελευταία σου μουσική ανακάλυψη.

Θα το ακούσουμε μαζί.

Θα ανταλλάξουμε δυο γκριμάτσες.

Μετά θα πατήσουμε από ένα κουμπί και θα είμαστε και πάλι μόνοι.

Το απέναντι παράθυρο...

Κι ενώ εγώ περνάω κρισάρα, βγαίνω έξω για τσιγάρο και βλέπω σχεδόν κάθε φορά, στο ακριβώς απέναντι παράθυρο, χαμηλό φωτισμό και μια σκιά να κινείται πάνω, κάτω, πάνω, κάτω... Σχεδόν ρυθμικά, κάποτε επιταχύνοντας, άλλοτε επιβραδύνοντας, ενίοτε με ένα απότομο τίναγμα των μαλλιών. Και σκέφτομαι πως το γειτονόπουλο μάλλον παίζει ένα αρκετά ενδιαφέρον παιγνίδι στο Wii. Ή μάλλον κάνει κάτι πιο διασκεδαστικό. Μάλλον.

Ζηλεύω; Μάλλον. Χμμμ....

K

εικόνα από εδώ

θέλω...

Placebo - Without you I'm nothing

Θέλω

...μιαν αγκαλιά.

Βαρέθηκα

τις ψυχρές ανθρώπινες σχέσεις,

τους αόρατους τοίχους που χτίζουμε μεταξύ μας,

τις μάσκες που φοράω κάθε μέρα,

την εικόνα που προβάλλω σε φίλους και εχθρούς,

τη διύλιση της προσωπικότητας μέσα από χαλασμένα φίλτρα επικοινωνίας,

την απόσταση της ευγένειας,

τη σύμβαση της τεχνητής μας συνύπαρξης,

την όποια ιεραρχία,

τον ανταγωνισμό,

τη λίστα των ασήμαντων προτεραιοτήτων μου,

τη συλλογή μάταιων επιτευγμάτων στο βιογραφικό,

τις προσδοκίες της κοινωνίας,

τα πρέπει και τα μην,

το κατασκεύασμα που αποκαλούμε χρόνο,

τη φθορά του είναι από την βία του κόσμου,

την ανταλλαγή υπηρεσιών,

τη νεκρή τέχνη,

τους επαγγελματίες καλλιτέχνες,

αυτούς που νομίζουν πως έχουν τις απαντήσεις,

τους επαναστάτες του συρμού,

τις πόρνες του θεού,

τα προϊόντα του αγοραίου πολιτισμού,

την ακριβοπληρωμένη ψευδαίσθηση της απόκτησης γνώσης,

την ετικέτα της εμπειρίας,

τους κώδικες συμπεριφοράς και την αποκωδικοποίηση τους,

τους κανόνες του παιγνιδιού,

τις ενοχές που έρχονται πρίν τα λάθη,

το επίκτητο μούδιασμα των συναισθηματικών μας αντιδράσεων,

την προσποιητή προσφορά συμπόνοιας,

την απουσία της φευγαλέας ιδέας που αποκαλούμε αγάπη...

Μονοκοντυλιά 1 - Ταξίδι

Μή σκέφτεσαι.
Τώρα απλά άκου:

Δεν είναι ψίθυρος.
Δεν είναι τραγούδι.
Δεν έχει φανερά μηνύματα.
Κι όμως...

τη μελωδία που ακούς,

κάποιος την έστειλε σαν προσευχή να ταξιδέψει τον κόσμο.

Τώρα θα στάξει σαν φως ετοιμοθάνατο μέσα από τις ρωγμές της ψυχής σου

και θα σε πλημμυρίσει.

Ή θα σ' αδειάσει.

Μετά θ' ακολουθήσει την κλωστή

που ενώνει τη γη με τον ήλιο και το φεγγάρι...

χορδές, φωτό της Adreina Schoeberlein, παρμένη από εδώ