Τελευταίο της Θεσσαλονίκης...

Εδώ και μέρες σβήνω τα σημάδια του περάσματος μου από το σπίτι αυτό. Το σπίτι στο οποίο ζώ εδώ και 3 χρόνια. Ένα σπίτι που αγάπησα, που μέσα του γέλασα και έκλαψα, ερωτεύτηκα και απογοητεύτηκα. Το είχα ντύσει με χρωματιστές αφίσες και μικροπράματα στα ράφια που η κάθε μαμά θα αντιμετώπιζε απλά ως μαγνήτες για σκόνη.

Στην πραγματικότητα όλα αυτά ήταν σαν σελίδες από ημερολόγιο. Μέσα τους είχαν κρυμμένες αναμνήσεις από φίλους και όμορφες στιγμές. Τα είχα τοποθετήσει όλα αυτά στο χώρο γύρω μου ούτως ώστε να περιτριγυρίζομαι από εικόνες που αγαπώ και την σκέψη των φίλων μου, παρόλο που αυτοί ήταν σωματικά απόντες.

Αυτή τη στιγμή που γράφω βρίσκομαι σ' ένα σπίτι αδειανό. Τα περισσότερα έπιπλα έχουν πουληθεί (για πενταροδεκάρες) και τώρα ετοιμάζω τον υπολογιστή (που επίσης έχει πουληθεί) για να τον παραδώσω το πρωί σ' ένα γελοίο κύριο που μ' έπρηξε με τα ηλίθια παζάρια του (δεν τον πετούσα στα σκουπίδια καλύτερα τον υπολογιστή;;;). Σβήνω λοιπόν και τα ηλεκτρονικά μου ίχνη από αυτό τον υπολογιστή και δεν ξέρω πότε θα τα ξαναπούμε. Έχω τις μαύρες μου.

Το σπίτι μου φαίνεται νεκρό, άψυχο και απρόσωπο. Δεν υπάρχει πλέον κάτι που να δείχνει ότι εδώ έζησα εγώ. Τα ράφια είναι άδεια. Στους τοίχους απομένουν μόνο τα περιγράμματα από τις αμέτρητες αφίσες και κάρτες που είχα μαζέψει και προσεκτικά τοποθετήσει με τα χρόνια εκεί. Τώρα που οι τοίχοι είναι γυμνοί αντιλαμβάνομαι πόσο μικρό είναι πραγματικά το σπίτι αυτό.

Μετακομίζω.

Σκέφτομαι πως πίσω από κάθε παράθυρο στη γειτονιά κρύβεται και μια διαφορετική ιστορία. Διαφορετικοί άνθρωποι που ζούν ζωές παράλληλες, ο ένας δίπλα στον άλλο, πολλές φορές χωρίς ποτέ να γνωριστούν. Σκέφτομαι πως, σε μιά πόλη που μοιάζει με απέραντη εργατική συνοικία, η ζωή στριμώχνεται μέσα στις τσιμεντένιες ποντικότρυπες κι εν τέλει είναι ο έρωτας που μας κρατάει ζωντανούς. Γι' αυτό και όσοι έζησαν σ' αυτή την πόλη θα την αγαπούν για πάντα...

Σκέφτομαι πως σε λίγες μέρες σ' αυτό το σπίτι θα μπεί ένας ξένος. Ξένος, όπως ήμουνα κι εγώ όταν πρωτοήλθα για να ζήσω εδώ. Δέν γνώριζα τίποτα για τον προηγούμενο ένοικο της τρυπίτσας μου παρά μόνο το όνομα του, από κάτι ξεχασμένους λογαριασμούς. Το ίδιο θα γίνει και με τον επόμενο. Τα σπίτια, που μέσα τους φτιάχνουμε τη ζωή μας, μας φιλοξενούν προσωρινά. Θα ήταν παράξενο άν ξέραμε ποιός έζησε και πώς έζησε στο παρελθόν μέσα στο χώρο που βρισκόμαστε σήμερα. Τα σπίτια κουβαλάνε μια μυστική ιστορία.

Παλιά είχα σκεφτεί να γράψω ένα γράμμα για τον επόμενο ένοικο. Να πώ "εγώ είμαι ο τάδε, που έζησα εδώ τα τάδε χρόνια και έκανα αυτό κι αυτό κι αυτό". Να πώ "εγώ τ' αγάπησα αυτό το σπίτι κι ελπίζω να συμβεί το ίδιο και σ' εσένα. Δεν θα γνωριστούμε ποτέ, αλλά κατά κάποιο τρόπο συνδεόμαστε...". Δεν έχω το κουράγιο να γράψω αυτό το γράμμα. Η ιστορία μου θα ξεθωριάσει σ' αυτούς τους τοίχους, όπως ξεθώριασε και για όλους τους προηγούμενους ενοίκους.

Ένας κύκλος κλείνει και ξεκινάει ένας άλλος. Το μέλλον είναι, όπως πάντα, θολό. Σε λίγες μέρες εγκαταλείπω για πάντα τη Θεσσαλονίκη που μου χάρισε τα πιο όμορφα μου χρόνια (μέχρι στιγμής).

Κι αφήνω πίσω μου περισσότερες "αποσκευές" απ' ότι παίρνω μαζί μου...
.