σε τιμή ευκαιρίας...

Σήμερα, πηγαίνοντας στη σχολή, έπεσα πάνω σ' ένα παζαράκι με μεταχειρισμένα. Αν και όλα μου φαίνονταν ψιλο-άθλια, έκανα τη βόλτα μου εκεί μέσα επειδή είδα ότι είχαν cd. Μέσα σ' ένα κουβά βρήκα μαζεμένα μερικά από τα καλύτερα άλμπουμς της δεκαετίας του 90. Και τα πουλούσαν για πενταροδεκάρες. Τα λυπήθηκα έτσι που ήταν, μίζερα μέσα στον κουβά. Πήρα 4. Θα λέω ότι τα έσωσα, για να νιώθω καλύτερα για τα λεφτά που δεν ξοδεύτηκαν στον μεσημεριανό καφέ-και-σάντουιτς αλλά σε πνευματική τροφή...

Καθώς έφευγα σκέφτηκα πως είναι σαν να έχω αγοράσει την εφηβεία κάποιου αγνώστου σε τιμή ευκαιρίας. Γιατί πρίν δέκα χρόνια (τόσο παλιά είναι περίπου τα σιντιά), πρίν "μεγαλώσει" και τα βαρεθεί, ο (κάποτε) έφηβος που τα αγόρασε τότε θα τα διάλεξε με πολλή αγάπη. Και μπορεί να τα άκουσε εκατοντάδες φορές. Και μπορεί να ερωτεύτηκε ακούγοντας τη μουσική τους. Και μπορεί να έκανε ταξίδια στο τραίνο με ένα ντίσκμαν στη τσάντα, ακούγοντας το ίδιο cd σε επανάληψη για 2-3 ώρες, ξανά και ξανά. Και μπορεί να είχε μάθει και τα λόγια απ' έξω. Κι άλλα τόσα "μπορεί".

Δυσκολεύομαι να φανταστώ το λόγο για τον οποίο τα πούλησε (γιατί εγώ δεν θα το έκανα ποτέ). Όμως είμαι σίγουρος ότι αν προσπαθήσω θα βρώ λίγα πιθανά σενάρια...

Κ

ΥΓ. Στα δεξιά σας, ανανεωμένη πλεϋλίστα - φτιαγμένη με πολλή αγάπη.

εικόνα από εδώ