Μια θάλασσα, ένα φεγγάρι κι ένας ιπποπόταμος...

Σου γράφω και ακούω αυτό.

Μού 'λειψες και έχει καιρό να τα πούμε. Κάνε υπομονή. Δεν σού 'γραφα επειδή τώρα γράφω άλλα αλλού. Όχι τόσο ευχάριστα, θα έλεγα, κι ούτε θα διαβαστούν από 'σένα...

Ακαδημαϊκή χρονιά άρχισε και πέρασε η μισή χωρίς να το καταλάβω. Καλύτερα είναι φέτος. Περιορισμένο το άγχος μου, με καλές φιλίες να με στηρίζουν και η ανάμνηση της Θεσσαλονίκης πονάει λιγότερο.

Τη φωτογραφία που βλέπεις την τράβηξα βράδυ Τρίτης 24 Αυγούστου, νύχτα με πανσέληνο "στο περιγιάλι το κρυφό" (ναι το Σεφερικό, αλήθεια!) σ' ένα διάλειμμα από κολύμπι νυχτερινό. Ησυχία, γαλήνη, ομορφιά, ευγνωμοσύνη. Μαγεία.

Ετεροχρονισμένο αυτό αλλά... Λένε πως η νύχτα της Αυγουστιάτικης πανσελήνου είναι είναι η πιό φωτεινή του χρόνου. Λένε πως αυτή τη νύχτα διάλεγαν οι μάγισσες να κάνουν τα πιό δυνατά τους ξόρκια. Λένε πως αν κάνεις μια ευχή στην πανσέληνο του Αυγούστου θα πιάσει.

Έκανα, που λές, μια ευχή. Και νομίζω ότι έπιασε. Κάθε πανσέληνο που βλέπω από τότε θυμάμαι την ευχή. Και βλέπω τα σημάδια πως φέτος κάτι αλλάζει. Αργά αλλά σίγουρα. Μπορεί να πάρει καιρό να φτάσει μέχρι εκεί αλλά το νιώθω πως θα φτάσει.

Εσύ έκανες ποτέ ευχή στο φεγγάρι;

Κ

ΥΓ1. Τη λεπτομέρεια στη φωτογραφία την πρόσεξες; Είναι αυτός ο παράξενος βράχος που μοιάζει με προφίλ ιπποποτάμου! Ά ρε ξαδερφάκι σ' αγαπώ!

ΥΓ2. Ξέρω κάποιον που αν το διαβάσει αυτό θα το θεωρήσει ηλίθιο αλλά δεν πτοούμαι. Εκεί που εσύ βλέπεις μια ηλεκτρική εκκένωση... (Ξέρεις εσύ...)