Τραγουδάτε γιατί χανόμαστε!!!

προειδοποίηση: μακρυνάρι και μπερδεμένο!!!

Όποτε ανοίξω την τηλεόραση αυτές τις μέρες πέφτω πάνω σε διάφορες εκπομπές και ντοκυμανταίρ με δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον. Δεν ξέρω γιατί. Μάλλον το σύμπαν προσπαθεί να μου στείλει ένα μήνυμα...

Το πόστ αυτό έχει 2 θέματα: την οικολογία και την καταστροφολογία...
Είναι ουσιαστικά 3 σε 1 (ποστ) γιατί μού 'ρθαν πολλά στο μυαλό!

Με αφορμή το θέμα των ημερών, την ώρα της γής (δηλ. σβήνουμε τα φώτα για μια ώρα και ακτιβισμός από το σπίτι...!;!;...), όλα τα κανάλια και περιοδικά θυμήθηκαν να κάνουν αφιέρωμα στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Και έβλεπα, εγώ ο καημένος, όλα αυτά τα προγράμματα με τις βαρύγδουπες δηλώσεις διαφόρων φορέων και ανδρών επιφανών για το κακό που μας περιμένει. Να προσπαθούν να με κάνουν να καταλάβω ότι εγώ φταίω για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, για τη μόλυνση της ατμόσφαιρας, για τη λειψυδρία, για τα ακραία καιρικά φαινόμενα, (και εδώ συμπληρώνω εγώ , κατ' επέκτασην - και για τη φτώχεια και τον πόλεμο που υπάρχουν στον κόσμο)...

Δέν διαφωνώ καθόλου μ' αυτό. Όλοι μας, ειδικά στο δυτικό κόσμο, έχουμε προσωπικό μερίδιο της ευθύνης για όλα αυτά που συμβαίνουν. Αλλά, μην προσπαθείς κύριε να αποποιηθείς των ευθυνών σου και να τις μεταθέσεις πάνω μου. Μόνο πάνω μου, και πάνω στον υπόλοιπο απλό κόσμο, κύριε μεγαλοεπιχειρηματία και κύριε πολιτικέ! Δεν με πείθεις!

Να νιώθω εγώ τύψεις και να κλείνω τα φώτα και να χαμηλώνω τη θέρμανση στο σπίτι -ενώ κάνει ψοφόκρυο- επειδή είμαι πεπεισμένος ότι έτσι συμβάλλω στη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Αυτό δεν είναι αρκετό. Είναι σαν να προσπαθεί ένα κουνούπι να σηκώσει ένα ελέφαντα...

Θα μου πείς, αν δισεκατομμύρια κουνουπιών μαζευτούν και συνεργαστούν, μπορεί και να τα καταφέρουν να σηκώσουν τον ελέφαντα κάποια στιγμή. Και σ' αυτό ελπίζουμε όλοι εμείς που έχουμε περιβαλλοντική συνείδηση και προσπαθούμε να μην επιβαρύνουμε το οικοσύστημα του πλανήτη. Αλλά τί γίνεται όταν κάθονται και καμιά δεκαριά ιπποπόταμοι στην πλάτη του ελέφαντα αυτού;

εικόνα από εδώ

Παραδείγματα ιπποποτάμων (εδώ δηλαδή, παχύδερμα που μολύνουν):

*Οι πολυεθνικές που πετάνε τα τοξικά απόβλητα στους στον ωκεανό.
*Οι επιχειρήσεις που με τα φουγάρα των εργοστασίων τους μολύνουν την ατμόσφαιρα (γιατί τα φίλτρα είναι ακριβά και θα μειώσουν το κέρδος)
*Οι πολυεθνικές με τα εργοστάσια σκλάβων σε ασιατικές χώρες...
*Οι χώρες που κάνουν πυρηνικές δοκιμές στους ωκεανούς (βλ. Γαλλία)
*Οι οπλοβιομηχανίες - που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να υπάρχουν...
*Οι χώρες που εφαρμόζουν τον ιμπεριαλισμό (κανονικό και οικονομικό)
*Οι χώρες που ακόμη δικαιολογούν νομικά τη φαλαινοθηρία (βλ. Ιαπωνία)
*Οι εταιρείες εξόρυξης πετρελαίου που περιορίζουν την παραγωγή για να ανεβάσουν τις τιμές και που μπλοκάρουν τις χορηγίες για εναλλακτικές, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας...
*Οι τράπεζες που δημιουργούν οικονομικές κρίσεις...
κι αυτά είναι μόνο τα λίγα που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή!

Αν δεν φύγουν πρώτα όλοι αυτοί οι ιπποπόταμοι από την πλάτη του ελέφαντα, τα κουνούπια δεν θα καταφέρουν ποτέ να σηκώσουν τον ελέφαντα. Αν δεν σταματήσουν πρώτα όλοι αυτοί να κάνουν τη ζημιά, είναι ανώφελο να προσπαθούμε εμείς να σώσουμε τον κόσμο. Και εννοείται πως δεν πρόκειται να σταματήσουν από μόνοι τους! Πρέπει να τους αναγκάσουμε να το κάνουν. Και έστω, ένας τρόπος να ασκήσουμε πίεση είναι και ο περιβαλλοντικός ακτιβισμός. Έστω και από το σπίτι, με τα σβηστά φώτα και την ανακύκλωση. Αλλά μόνο μ' αυτα δέ γίνεται. Αν δεν διεκδικήσουμε δεν θα λάβουμε. Ποτέ. Και πρέπει να καταλάβουμε ότι μπορούμε να τους αλλάξουμε. Ένα δισεκατομμύριο κουνουπιών μπορεί να νικήσει έναν ελέφαντα (ή τους ιπποποτάμους). Να τους πιεί το αίμα!

...

Τέλοσπάντων, τα σκεφτόμουν όλα αυτά και η τηλεόραση συνέχιζε να παίζει... Κι άλλα ντοκυμανταίρ με καταστροφολογίες...

Στη συνέχεια θυμήθηκαν και την αποκάλυψη του Ιωάννη, το Νοστράδαμο και τα ημερολόγια των Μάγια που λένε ότι ο κόσμος τελειώνει στις 21 Δεκεμβρίου του 2012 κλπ... Και βάλθηκαν να ταιριάξουν όλα αυτά τα παράλογα μεταξύ τους και να βγάλουν μια "οικουμενική" προφητεία για το τέλος του κόσμου. Παπαρολογίες με μπόλικη ρίγανη! Αλλά, φαίνεται, είναι πολλοί που τα πιστεύουν.

Βάλτε εδώ με τη φαντασία σας μερικές σκοτεινές συγχορδίες, κράξιμο από κοράκι, βουητό ανέμου και ήχο βροντής...
















εικόνα από εδώ

Να κάθομαι, λοιπόν, ανυποψίαστος και ν' ακούω διάφορα, του τύπου:
οι πολικοί πάγοι θα λιώσουν μέχρι το 2012,
σεισμοί, καταποντισμοί και ακραία καιρικά φαινόμενα,
τρίτος παγκόσμιος, κραχ,
το 2012 θα γίνει ευθυγράμμιση όλων των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος...
το 2012 θα πέσει κομήτης πάνω στη Γη,
θα εκραγεί ο ήλιος,
αααΑΑΑααααρρρρργγγγγκχχχχ!!!
και άλλες παρόμοιες αισιόδοξες ρήσεις...

Ούφ! Ξανά! Παπαρολογίες με μπόλικη ρίγανη!!!
Σε όλα αυτά πρέπει να πιστεύουμε τόσο όσο στα ζώδια στο τέλος του τηλεπεριοδικού. Γιατί πίστεψε με, εν τέλει, κι αυτοί δεν ξέρουν τίποτα περισσότερο από 'μένα κι εσένα και απλά τα media το εκμεταλλεύονται αυτό γιατί πουλάει τρελά. Σκέψου πχ πόσα βγάζουν στα ταμεία τα disaster movies...

Όλοι αυτοί οι κύριοι που μελετούν τις προφητείες πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι πρόκειται για κείμενα συμβολικά (καθαρά θρησκευτικού περιεχομένου) που δέν πρέπει να τα ερμηνεύουμε κυριολεκτικά. Δηλαδή: αν μιλάει κάπου για ένα πουλί που πέφτει πάνω σε δυό ψηλά δέντρα δεν σημαίνει ότι μιλάει για τους δίδυμους πύργους... Και πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους ότι κι ο Ιωάννης, κι ο Νοστράδαμος, και οι Μάγια (και όποιος άλλος έγραψε για το τέλος του κόσμου) μάλλον έκαναν βαριά ναρκωτικά και έβλεπαν ανθρωπάκια πράσινα!

Ούφ! Αφήστε με ήσυχο!!!
Κι αν κάνω λάθος και όντως τελειώνει ο κόσμος... ε και τί έγινε;

Δε θα σταματήσω να ζω τη ζωή μου επειδή μπορεί να πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μου! Εξάλλου δεν κάνει να ζούμε με αυτό το φόβο. Γιατί εξίσου απλά και απροσδόκητα μπορεί να αποδημήσω εις κύριον επειδη μπορεί να τύχει να πέσω από την καρέκλα και να σπάσω το σβέρκο μου...

Υπάρχει πιθανότητα; Ναι.
Το σκέφτομαι συνέχεια και επηρεάζει τη ζωή μου; Όχι!

Γι' αυτό το ζήτημα υπάρχει μια ωραία κουβέντα που επιδέχεται διάφορες ερμηνείες...

"Να ζείς την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία..."

Ο θεολόγος στο σχολείο, τότε, προσπάθησε να μας το εξηγήσει χριστιανικά. Είναι, λέει, για να μας διδάσκει την ταπεινότητα, ότι είμαστε θνητοί. Κι έτσι μαθαίνουμε να συγχωρούμε. Σημαίνει να ζούμε ενάρετα (ούτως ώστε αν πεθάνουμε εκείνη τη μέρα να πάμε στον παράδεισο) και έτσι θα κάνουμε το καλό για εμάς και για τους συνανθρώπους μας. Καλό αυτό. Αλλά στα αφτιά μου έφτασε και το άλλο, το πανηλίθιο, μέσα από αυτή την ερμηνεία: Μην κάνεις σέξ γιατί μπορεί να πεθάνεις και να μην προλάβεις να εξομολογηθείς και θα πάς στην κόλαση!!! Μουαχαχάαα!!!

Χμμ... Εμένα μου αρέσει περισσότερο η άλλη ερμηνεία:

Η φράση αυτή δε σημαίνει να σκέφτεσαι κάθε μέρα πως θα πεθάνεις. Σημαίνει απλά να ζείς κάθε μέρα. Να ΖΕΙΣ πραγματικά. Όσο πιο όμορφα και απολαυστικά μπορείς. Έτσι, όταν έρθει η ώρα να φύγεις και γυρίσεις πίσω να κοιτάξεις τί έκανες στη ζωή σου να μήν μετανιώνεις. Να έχεις λάβει και να έχεις δώσει αγάπη. Να είσαι πλήρης...

Σκασίλα μου, λοιπόν, αν θα τελειώσει ο κόσμος αύριο. Εγώ τώρα ΖΩ!...

Κ

PS1. Το σάββατο, για την ώρα της Γής, έσβησα για μιά ώρα τα φώτα. Κάνω και ανακύκλωση. Εγώ θέλω να σώσω τον κόσμο (κι ας λένε ότι αυτό -η υπερθέρμανση του πλανήτη- είναι ένα σχέδιο για να μας υποδουλώσουν όλους) ... Εσύ;

PS2. Γύρευα κάτι άλλο, αλλά τελικά βρήκα αυτό (σχετικό και χιουμοριστικό!) από μιά σειρά κινουμένων σχεδίων που μ' αρέσει. Απολαύστε υπέυθυνα :)

Κουνούπι-τίγρης!!!

Έβλεπα χθές , που λές, το Ράδιο Αρβύλα. Καλά, τα σπάνε οι τύποι! Ειδικό αφιέρωμα, λέει, στο Κουνούπι-Τίγρη. Ναί, υπάρχει. Είναι ασιατική ποικιλία κουνουπιού που άρχισε να εμφανίζεται και στην Ελλάδα και απ' ότι φαίνεται είναι σαφώς πιο επικίνδυνο από το κανονικό, ντόπιο ευρωπαϊκό κουνούπι. Λές τα δικά μας να είναι πιό πολιτισμένα;

Περισσότερες πληροφορίες για το είδος εδώ.
Και ένα βιντεάκι σχετικό εδώ.
Απ' ότι θα δείτε, το κουνούπι αυτό έχει ...ραβδώσεις.

Μέσα στα διάφορα που ειπώθηκαν στα δελτία ειδήσεων είναι και το να προσέχουμε να μήν έχουμε στις αυλές μας μπουκάλια και κουτάκια από αναψυχτικά, λάστιχα αυτοκινήτων και ότιδήποτε μπορεί να συγκρατήσει νερό για να μην προσελκύσουμε αυτούς τους μικρούς "Δράκουλες".

Στο Ράδιο Αρβύλα σχολιάστηκε το εξής: Αν δείτε κουνούπι που πίνει κοκα-κόλα, οδηγάει νταλίκα και είναι καθαρό (γιατί του αρέσει να πλένεται) είναι πιθανότατα το κουνούπι-τίγρης!!! Ελέγξτε, λοιπόν, αν έχει ραβδώσεις και αν βρυχάται!!!






















Η δική μου συνεισφορά σε όλη αυτή την παράνοια είναι αυτό το σκίτσο.
Με βλέπετε εδώ μεταμφιεσμένο σε τίγρη. Είμαι πολύ τρομακτικός, βεβαίως, βεβαίως!!!

PS. (τουτέστιν perittes simeiwseis): Αν δείτε πουθενά την μύγα-ιπποπόταμο και την ακρίδα-καμηλοπάρδαλη, ενημερώστε με!!!

όμορφα, μικρά, καθημερινά πράγματα...

Για άλλο πράμα ήθελα να γράψω σήμερα αλλά, επειδή το καθυστέρησα αρκετά, θα γράψω τη λίστα με τα 5 όμορφα, μικρά, καθημερινά πράγματα που μου προσφέρουν μεγάλη ευχαρίστηση...

Ξέρω ότι δεν θα μείνω μόνο στα 5. Εξάλλου οι κανόνες φτιάχνονται για να τους παραβαίνουμε!

Λοιπόν...

Μ' αρέσει:

Να ξυπνώ το πρωί και νά 'χει λιακάδα, να βγαίνω στο ταπεινότατο φοιτητικό μου μπαλκονάκι και να βλέπω τη γάτα μου να λιάζεται ξαπλωμένη κοντά στο, επίσης ταπεινότατο, φοιτητικό μου ποδήλατο.

Να βλέπω την πρασινάδα να ξεμυτίζει στις γλάστρες στο μπαλκόνι και να ενθουσιάζομαι όταν εμφανίζεται πού και πού ένα λουλουδάκι.

Να διαβάζω ένα ευχάριστο βιβλίο το απόγευμα σπίτι μου με καφεδάκι και συνοδεία ήρεμης μουσικής.

Να παίζω μουσική χωρίς το άγχος της κριτικής και της απαιτούμενης τελειότητας.

Το περπάτημα στην παραλιακή της Θεσσαλονίκης με καλό καιρό. Δηλαδή, να έχω τελειώσει τις δουλειές μου, να ακούω αγαπημένες μουσικές και να περπατώ με την ησυχία μου δίπλα στη θάλασσα. Εναλλακτικά, να κάνω αυτή τη διαδρομή με το ποδήλατο μου...

Καφές με ένα καλό φίλο και μια ωραία συζήτηση (κάποιες φορές παίζουμε και σκάκι) - ή - αυθόρμητες έξοδοι με παρέα που καταλήγουν από καφέ σε φαΐ, σε ταινία, σε ποτό, σε χορό...

Να κάνω ή να κάνουν σ' εμένα ένα random act of kindness (τυχαία πράξη καλοσύνης). Μια πράξη που κάνει τον άλλο να νιώθει όμορφα χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα όπως πχ στο φεστιβάλ ντοκυμανταίρ προχθές ένας κύριος, που καθόταν δίπλα μου και δεν τον είχα ξαναδεί στη ζωή μου, μου έδωσε το παλτό του να καθίσω πάνω του για να βλέπω τους υπότιτλους καλύτερα. Ένα random act of kindness με κάνει να χαμογελώ για ώρες!

Να ερωτεύομαι...

...

Επίσης:

* να πηγαίνω σε συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, γκαλερύ και εκθέσεις (με παρέα είναι ακόμα καλύτερα)
* οι αφίσες της Belle Époque
* τα μικροσκοπικά παιχνιδάκια που ξέμειναν στα ράφια μου
* οι μουσικοί του δρόμου
* να παίζω μουσική με φίλους
* να τραγουδώ
* να φτιάχνω ζωγραφιές και χειροτεχνίες (κάτι που κάνω σπάνια πλέον)
* όταν γουργουρίζει η γάτα μου
* το εξωτικό τσάι και το καλό κρασί
* όταν ζαλίζομαι από το κρασί και λέω στους φίλους μου πόσο τους αγαπώ
* η λιακάδα, η φεγγαράδα και η αραιή συννεφιά
* το ηλιοβασίλεμα και η ανατολή, αλλά πιό πολύ το φεγγάρι όταν δύει στη θάλασσα...
* η θάλασσα (έχω μια περίεργη, σχεδόν μεταφυσική έλξη για τη θάλασσα...)
* τα δάση (πώς φαίνεται ότι είμαι παιδί της πόλης!)
* οι μουσικές που με ταξιδεύουν (πίστεψε με, είναι πολλές!)
























Φωτογραφία από εξόρμηση στους αγρούς πρίν απο λίγο καιρό...

Η φιλία με 2 sms...

εικόνα εδώ


















.
Σήμερα πήγα πάλι σε μια προβολή στο φεστιβάλ ντοκυμανταίρ. Γίνεται κάθε χρόνο στη Θεσσαλονίκη. Είναι ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που προσφέρει αυτή η πόλη. Πάω κάθε φορά σε πολλές προβολές. Διαλέγω μεταξύ πολλών διαφορετικών θεμάτων κάθε φορά αλλά συνήθως κυνηγάω τα μουσικά ντοκυμανταίρ. Παρακολουθώ και προβληματίζομαι. Μια τόσο προσιτή μορφή μάθησης, το ντοκυμανταίρ είναι σαν ανοιχτό πανεπιστήμιο. Το φεστιβάλ κρατάει λίγο παραπάνω από μια εβδομάδα και στη διάρκεια του σχεδόν πάντα ψιχαλίζει.

Το φεστιβάλ είναι μια παράδοση για 'μένα που ξεκίνησε πρίν από 5 χρόνια, όταν ένας φίλος, ο Λ., με κάλεσε να δούμε μαζί εκεί ένα μουσικό ντοκυμανταίρ. Το είχε δεί και εντυπωσιάστηκε και έτσι αποφάσισε να το δεί δεύτερη φορά και να το μοιραστεί μαζί μου. Ήταν εκπληκτικό! Μετά από αυτό ξεκινήσαμε μια τεράστια συζήτηση από αυτές που δεν θέλεις ποτέ να τελειώσουν και που εκπλήσσεσαι από το πόσο λίγο ήξερες τον άλλο μέχρι στιγμής, από τις πτυχές του χαρακτήρα του που δεν είχες φανταστεί, αλλά και πόσο ταιριάζεις με αυτό τον άνθρωπο. Εκείνη η βραδιά υπήρξε η αφορμή να κτιστεί μια βαθειά, δυνατή φιλία που μου χάρισε και μου χαρίζει ακόμα πολλές όμορφες στιγμές.

...

Απόψε, μετά την προβολή πήγα μόνος και κάθισα να ρουφήξω βιαστικά ένα καφέ, πρίν πάω σπίτι, στο παλιό "Πράσινο Δωμάτιο" το μικροσκοπικό καφέ στον ημιόροφο του κινηματογράφου "Ολύμπιον" που φιλοξενεί μέρος του φεστιβάλ. Σ' αυτό καθίσαμε άπειρες φορές με την παρέα να πιούμε τον φτηνό καφέ μας ανάμεσα σε 2 προβολές. Ναι, πηγαίναμε να δούμε 2 κάθε φορά, τόσο πολύ μας άρεσε η φάση.

Σήμερα πλέον το "Πράσινο Δωμάτιο" δεν ονομάζεται έτσι, δεν είναι καν πράσινο πια. Λέγεται απλά "καφέ Φουαγιέ". Σήμερα πλέον όλη η παλιά παρέα, εκτός από 'μένα, έχει φύγει πια από τη Θεσσαλονίκη. Αυτό είναι η μοίρα μιας φοιτητούπολης. Να ενώνει τις ζωές των ανθρώπων για λίγο. Έπειτα το ταξίδι της ζωής οδηγεί τον καθένα σε διαφορετικό προορισμό (κι εγώ θα φύγω από τη Θεσσαλονίκη σε λίγο καιρό). Δεν μετανοιώνω όμως. Πέρασα πολύ όμορφα...

Σήμερα κάθισα για λίγο σ' αυτό τον ίδιο (αλλά πιά τόσο διαφορετικό) χώρο μόνος. Πολλές μνήμες στριφογύριζαν στο μυαλό μου. Και ένιωθα θλίψη και νοσταλγία γι' αυτό το τόσο όμορφο παρελθόν. Μου λείπουν οι παλιοί μου φίλοι...

Ξεφύλλισα για λίγο το πρόγραμμα του φεστιβάλ για να βρώ τι θα δώ αύριο. Το παράτησα στο τραπέζι και πήρα το κινητό μου. Ένιωσα την ανάγκη να πω κάτι σε κάποιον. Αλλά να είναι σύντομο και περιεκτικό γιατί στα πολλά λόγια χάνεις την ουσία. Είπα να το γράψω για να εκφραστώ πιο ελεύθερα. Έστειλα ένα sms στον Λ.

Φίλε είμαι στο Πράσινο Δωμάτιο. Μόλις είδα ένα ωραίο ντοκυμανταίρ στο φεστιβάλ. Μπορεί να μή μιλάμε συχνά αλλά να ξέρεις μου λείπεις και σε θεωρώ τον καλύτερο μου φίλο. Καλό βράδυ.

Τέλειωσα τον καφέ μου, πήρα το λεωφορείο να πάω σπίτι. Έφτασα μετά από λίγο, πήρα αγκαλιά τη γάτα μου και άναψα τον υπολογιστή. Κοίταξα το κινητό και είχε έρθει αυτό το μήνυμα:

Κουνούπι κι εμένα μου λείπεις και δεν είσαι ούτε καλύτερος φίλος, ούτε καλός φίλος. Είσαι αδερφός...

Ένιωσα ένα κάψιμο στα μάτια και από εκείνη την ώρα σφηνώθηκε στο πρόσωπο μου ένα γλυκόπικρο χαμόγελο. Είπα να το μοιραστώ μαζί σας...

Η αληθινή φιλία αντέχει στο χρόνο...

Κ

αφιερωμένο στους παλιούς μου φίλους - μου λείπετε αφάνταστα...

Σπαστικό είναι

Ανταποκρίνομαι στην πρόσκληση των φιλτάτων Eólica και Πράσινης Νεράιδας και παραθέτω εδώ, προς τέρψιν σας, μια λίστα καταστάσεων που θεωρώ σπαστικές! Κανονικά η λίστα θα έπρεπε να έχει 5 πράματα αλλά, επειδή είναι το χόμπυ μου να παραπονιέμαι, βρήκα περισσότερα απ' όσα έπρεπε (κατ' ακρίβειαν, λέω λιγότερα απ' όσα θα ήθελα). Αναφέρω εδώ, λοιπόν, κάποιες καταστάσεις που βιώνω αρκετά συχνά. Η σειρά είναι τυχαία.

Σπαστικό είναι:

1. Να έχω να κάνω δημιουργική δουλειά (πράμα που απαιτεί απομόνωση και πολλές εσωτερικές διεργασίες) και η μούσα να κάνει απεργία. Δηλαδή: Να κάθομαι με τις ώρες να κοιτώ το χαρτί ή την οθόνη του υπολογιστή και να κολλάω, να μή ξέρω από που να αρχίσω, να μήν ξέρω γιατί να γράψω έτσι κι όχι αλλιώς (είμαι αναποφάσιστο και αναβλητικό άτομο γενικά). Και επιπλέον να έχω και προθεσμία (deadline)... Αααργκ!!!

2. Να ανακαλύπτω συνέχεια ότι όλες οι κοπέλες που μ' αρέσουν έχουν την τέλεια σχέση με τον τέλειο άνδρα εδώ και πέντε χρόνια. Γκαντέμης λέμε!

3. Να καθαρίζω το σπίτι απ' άκρη σ' άκρη και αφού τελειώσω, όταν κουρασμένος και καταϊδρωμένος κάθομαι να πιώ ένα καφέ, να πάει πάντα κάτι στραβά (βλέπε: καφές που χύθηκε κατά λάθος - ούψ!) και λερώνονται όλα πρίν προλάβω να απολαύσω την μισή μου αρχοντιά (βλ. καθαριότητα) έστω και για 5 λεπτά. Τα νεύρα μου!!!

4. Να αγοράζω, όλο χαρά, ψημένα κάστανα από το δρόμο και να ανακαλύπτω ότι είναι όλα χαλασμένα! :(

5. Να χτυπά το τηλέφωνο όταν είμαι στην τουαλέτα (πίστεψε με, συμβαίνει πολύ συχνά! - και όχι, δεν είμαι συνέχεια στην τουαλέτα!)

τώρα τα λίγο πιό σοβαρά "σπαστικό-είναι":

6. Να είμαι δέσμιος καταστάσεων. Δηλαδή: Να μαλώνουν οι φίλοι μου μεταξύ τους. Και όταν βρίσκομαι με τον έναν να μειώνει τον άλλο ή να ρωτάει τί είπε ο άλλος γι' αυτόν. Κι εγώ, θέλωντας να κρατήσω και τις δυο φιλίες και να μήν σταματήσω να κάνω παρέα με κανέναν, να ακούω αυτά τα ψυχοφθόρα, να προσπαθώ να τα μπαλώσω και να τους συμφιλιώσω ερήμην τους.

7. Που για ότι κακό γίνεται φταίει η οικονομική κρίση ή μια "ασύμμετρη απειλή" ή οι Αμερικάνοι (εδώ βάζετε και όποια άλλη εθνικότητα ή κοινωνική ομάδα της προτίμησης σας) ή ο Ερμής που είναι ανάδρομος κι όχι οι δικές μας επαναλαμβανόμενες ηλίθιες επιλογές... (σ' αυτό θα επιστρέψω με άλλο πόστ αργότερα)

8. Να αναγκάζομαι να κάνω παρέα με ανθρώπους που δεν έχουν αναζητήσεις. Αυτούς που ποτέ δεν είχαν αμφιβολίες και αυτούς που κάποτε είχαν αμφιβολίες και τώρα δεν έχουν. Αυτούς που είναι δογματικοί. Αυτούς που προσπαθούν να μου πουλήσουν ιδεολογία. Αυτούς που πάντα δέχονται όλα όσα τους λένε, που δεν νοιάζονται να κάνουν τον κόσμο και τον εαυτό τους λίγο καλύτερο. Μεγάλη λίστα, ε;

9. Που συχνά δεν έχω το χρόνο ή το χρήμα για να κάνω αυτά που θέλω. Και δεν ζητώ υπερβολικά πράγματα...

10. Που πάντα, όταν αρχίζω κάτι καινούριο, το φαντάζομαι πολύ διαφορετικό απ' ότι τελικά είναι (βλέπε ρομαντισμός, ευσεβοποθισμοί, βλακεία κλπ) και, εν τέλει, τρώω τα μούτρα μου...









εικόνα εδώ

Κι επειδή γκρίνιαξα αρκετά, αλλάζω το θέμα και καλώ Eólica, Πράσινη Νεράιδα, Δημήτρη, Μαρίνο, Terra Incognita, Neerie και όποιον άλλο θέλει να γράψουν για 5 καθημερινά πράγματα που τους κάνουν να νιώθουν όμορφα. Με πρόλαβε η Sike, αλλά επειδή το σκέφτηκα πρίν το γράψει στέλνω κι εγώ τις προσκλήσεις μου. Θα σας τιμήσω με τα δικά μου πέντε όμορφα σε επόμενο πόστ :)

ζητείται χρόνος...

Δεν πιστεύω στον κεραυνοβόλο έρωτα. Πιστεύω στη σωματική έλξη. Πιστεύω και στη ψυχική έλξη. Ιδίως σ' αυτην. Αλλά για να υπάρξει θέλει χρόνο για να γνωρίσεις τον άλλο. Και σήμερα όλο τρέχουμε. Δεν σταματάμε μια στιγμή για να δούμε ποιός είναι δίπλα μας. Ο έρωτας δημιουργείται αργά, σαν τα χρώματα σ' ένα λουλούδι που ανθίζει. Δε μοιάζει με τον κεραυνό, αλλά με τη βροχή που σιγά-σιγά φτάνει παντού και καταβρέχει τα πάντα, που δίνει ζωή στη γή.

Αλήθεια, πότε αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε ερωτευμένοι; Πότε ότι είμαστε ζωντανοί; Πόσος χρόνος πρέπει να περάσει; Η ζωή μας είναι μια πορεία στο χρόνο με αρχή και τέλος. Η μόνη πραγματική μας ιδιοκτησία είναι αυτός ο χρόνος. Έχουμε το χρόνο να ερωτευτούμε πραγματικά, ψυχή τε και σώματι;

Σκέψου: πόσο συχνά έχεις το χρόνο να σταθείς και να απολαύσεις ένα ηλιοβασίλεμα;


φωτό από εδώ

φιλοδοξίες...

Το σαββατοκύριακο το πέρασα με την αδερφούλα μου.

Μετά από απανωτές προσκλήσεις το πήρε απόφαση, πέρασε 6 ώρες ταλαιπωρίας μέσα σ' ένα λεωφορείο για να 'ρθεί από Αθήνα και άλλη μία μέσα στην υπέροχη κίνηση της μεγάλης Φτωχομάνας (εργασίες μετρό γαρ - η Εγνατία σε κάποιο σημείο είναι μόνο 2 λωρίδες κυκλοφορίας - ντόινγκ!!!) για να έρθει να με δεί. Περάσαμε όμορφα, της μαγείρεψα κάποιες από τις σπεσιαλιτέ μου, κάναμε περίπατο στην παραλιακή, βόλτες σε καφέ, παίξαμε σκάκι και συζητήσαμε περί ανέμων και υδάτων. Συζητήσαμε πολύ, αμπελοφιλοσοφήσαμε και γενικώς αναλύσαμε το σύμπαν.

Αυτό που μου έμεινε από τις φιλοσοφικές μας αναζητήσεις ήταν η συζήτηση που έγινε το βράδυ της Παρασκευής πάνω από δύο ποτηράκια που γέμιζαν και ξαναγέμιζαν με ούζο, κάπου στο Μπιτ Μπαζάρ.

Έχοντας κι οι δύο ολοκληρώσει τις σπουδές μας, λέει, σαν νέοι καλλιτέχνες με όρεξη για δουλειά, αποφασισμένοι να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας και να ζήσουμε κάνοντας αυτό που σπουδάσαμε, θα επιστρέψουμε στο νησί (Κύπρος) κάποια στιγμή στο αόριστο μέλλον.

Θα βρισκόμαστε τις Παρασκευές τα βράδια, καλή ώρα όπως τώρα (η συζήτηση έλαβε χώραν Παρασκευή), θα πίνουμε από ένα ποτάκι και θα λέμε πώς περάσαμε την εβδομάδα μας και τί συναρπαστικό μας έτυχε εν ώρα εργασίας.

Εγώ θα διηγούμαι τί πελάτες μάζεψα και πού τους πήρα, τί σκυλέ τραγούδια άκουσα στο αυτοκίνητο, όλα τα σκόρ από τους ποδοσφαιρικούς αγώνες του τρέχοντος και του περασμένου μηνός, ποιά ήταν η τελευταία μάρκα τσιγάρων που βρήκα ξεχασμένη στο αυτοκίνητο και είπα να δοκιμάσω, τί αστοιχείωτες πολιτικές απόψεις είχα την τύχη να ακούσω από τους εκάστοτε πελάτες μου χωρίς να τους ρωτήσω κάν, αλλά θα είμαι ευχαριστημένος από το νέο μου λούκ γιατί η νεοαποκτηθείσα στρόγγυλη κοιλιά μου είναι ότι πρέπει για να στηρίζω τις μπύρες, ενώ το μουστάκι με κάνει να φαίνομαι άντρακλας βαρύς και πελαγίσιος και επειδή το νυχάκι στο τελευταίο δάκτυλο είναι πολύ πρακτικό για να καθαρίζω τα αυτιά και τη μύτη μου!

Αυτή θα διηγείται τί καθαριστικό πατώματος διάλεξε να χρησιμοποιήσει επειδή δέν την έπεισε η διαφήμηση του Άζαξ, πόσο μαστούρωσε από τη μυρωδιά του, πόσους λεκέδες καθάρισε από τις κουρτίνες, ποιό χρώμα είναι της μόδας στις ολόσωμες ποδιές φέτος, θα ξέρει όλα τα τελευταία κουτσομπολιά από την σόουμπιζνες γιατί αυτό είναι το πιό ενδιαφέρον θέμα συζήτησης που θα κατέχουν οι γύρω της και τέλος ποιά αισθητικός στην πόλη κάνει την καλύτερη ριζική αποτρίχωση, αν και δεν θα της χρειάζεται γιατί από την πολλή χλωρίνη θα έχουν ψοφήσει όλες οι τρίχες της (πλήν της κεφαλής που θα καλύπτεται από μαντήλι κόκκινο με άσπρες βούλες)!

Ναι, σωστά μαντέψατε. Μετά από πολυετείς σπουδές στο χώρο των καλών τεχνών θα καταλήξουμε:

εγώ ταξιτζής (άντε μανάβης το πολύ)

η αδερφούλα καθαρίστρια (ή κομμώτρια, αν και μπορεί να την πιάσουν τα δημιουργικά της και να πειραματιστεί στο κεφάλι μιας άτυχης πελάτισσας που στο τέλος θα κάνει να μοιάζει με ξεπουπουλιασμένο φλαμίγκο)

[και κανένα πρόβλημα δεν έχουμε με αυτά τα επαγγέλματα, απλά δεν θέλουμε να τα κάνουμε εμείς]

για να τα βγάλουμε πέρα όταν θα επιστρέψουμε στην πολύπαθον νήσον...

Επειδή όσο κι αν τον αγαπάμε τον τόπο μας και δεν πάψαμε να ελπίζουμε, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν υπάρχει ακόμα το κοινό για την τέχνη στην Κύπρο. Γνωρίζουμε ότι θα πρέπει να σκαρφιστούμε ποικίλους τρόπους για να εκμεταλλευτούμε τις γνώσεις μας σ' ένα τόπο όπου υπάρχει μεν το ανθρώπινο δυναμικό (κι όχι μόνο στις τέχνες), αλλά όχι και η βούληση για πραγματική πρόοδο. Υπάρχουν πολλοί που, εν τέλει, συμβιβάζονται με κάτι άλλο από αυτό που σπούδασαν, αφού επιστρέψουν στο νησί.

Μπορεί η τέχνη μας να μας οδηγήσει αλλού και να μην επιστρέψουμε ποτέ. Αλλά, όπως είπα και πρίν, δεν πάψαμε να ελπίζουμε. Και το νησί είναι η βάση μας, το λιμάνι μας, όπου είναι μαζεμένοι πολλοί από τα αγαπημένους μας ανθρώπους. Κάποια στιγμή - εγώ το νιώθω - θα θέλω να επιστρέψω. Για την αδερφούλα δεν ξέρω. Αλλά μέσα μας μοιάζουμε και μάλλον θα σκέφτεται κι αυτή όπως εμένα.

Εμείς, αν επιστρέψουμε, θα πρέπει να επιμείνουμε και να διαμορφώσουμε αυτό το κοινό που δεν υπάρχει ακόμα. Να θέσουμε τις βάσεις, να κάνουμε την αρχή. Και κάποια στιγμή...

Κ

φωτό (γκραφίτι του banksy) παρμένη από εδώ

ΥΓ. Δέχομαι εισηγήσεις δια άλλα πιθανά επαγγέλματα που μπορεί να παρέχουν τα προς το ζήν σ' ένα πρώην φοιτητή καλών τεχνών στην πολύπαθον νήσον...

μικρή χειμωνιάτικη εικόνα

Δρόμος στρωμένος με πεσμένα φύλλα

που περπατώ κι ακούω στα βήματά μου

τα όνειρα του καλοκαιριού που πέρασε

να θρυψαλίζονται.

Μού 'λεγες η άνοιξη πως δέ θ' αργήσει,

μα εγώ

κρυώνω ακόμα...

Σχεδόν ποίηση...

Σχεδόν ποίηση


είναι αυτά που φτιάχνουμε εμέις οι άνθρωποι
για να αγγίξουμε την ομορφιά.


Πραγματική ποίηση


είναι ένα δέντρο,
μια θάλασσα,
μια πανσέληνος,
μια ανατολή κι ένα ηλιοβασίλεμα.


ίσως


ένα φιλί.










φωτό παρμένη από εδώ

Μούμιες!

Γατό-μουμιες!!!
Αφιερωμένο σε όσους αποφασίσουν να διαβάσουν το προηγούμενο πόστ...








Επειδή, προφανώς, οι γάτες είναι τέλειες - ακόμα και ψόφιες!!!

Επίσκεψη στο Βρεττανικό Μουσείο...

προσοχή: μακρυνάρι!

Δεκέμβριος. Ήμουν Λονδίνο. Η Π. που με φιλοξενούσε είχε δουλειά κι είχα όλη τη μέρα ελεύθερη. Βαριόμουν να διαβάσω. Βγήκα απ' το σπίτι μ' ένα χάρτη για τον υπόγειο σιδηρόδρομο που έμοιαζε με πολύχρωμο δίχτυ. Μπήκα στο λαβύρινθο του και πήγα να βρώ το μινώταυρο. Κατέβηκα (ή μάλλον ανέβηκα) δεν θυμάμαι σε ποιά στάση κι άρχισα να μαζεύω το μίτο.

Έφτασα σ' ένα τεράστιο κτίριο, όμορφο σαν ξεθωριασμένο παλάτι. Και ήταν. Το θησαυροφυλάκιο του πιο κομψού και γλυκομίλητου λήσταρχου, διακοσμημένο με αρχαιοελληνικού ρυθμού κίονες στην πρόσοψη. Μπήκα μέσα και θαμπώθηκα από τη λάμψη του χρυσού, από τον όγκο της λαξευμένης πέτρας, απ' τους αμέτρητους και ξεχασμένους πια θεούς που σε κοιτάζουν μέσα από κόγχες αδειανών ματιών.

Περιπλανήθηκα για ώρες μέσα σε αίθουσες ασφυκτικά γεμάτες με θησαυρό. Τόσα πολλά είχαν μαζέψει, μέσα σε εκατοντάδες χρόνων αποικιοκρατίας, που αγάλματα θεών και θνητών, κοσμήματα και κόκκαλα βασιλιάδων κι αυλικών, τάφοι, ακόμα και ολόκληροι ναοί, ήταν παρατεταγμένοι πλάι-πλάι για να χωρέσουν στις ψηλοτάβανες αίθουσες.

Κάθε πόρτα που περνάει κανείς οδηγεί στην επόμενη πόρτα κι εγώ ταξίδευα πίσω στο χρόνο. Είδα πλάσματα μυθικά και νεκρούς που αρνιούνται να ξεχαστούν. Έμαθα πολλά, όμως δεν ένιωσα αρκετά. Κοίταξα κατάματα τον Όσιρι, μου χαμογέλασε φευγαλέα η Αστάρτη, με σημάδεψε μ' ένα κεραυνό ο Δίας. Όμως ήταν όλοι τους νεκροί, παγωμένοι, άψυχες πέτρες. Μακριά από τον τόπο που γεννήθηκαν και είχαν για κάποιους, κάποτε, κάποια σημασία. Εκεί που βρίσκονται τώρα είναι απλά γλυπτά χωρίς να περιβάλλονται από την αύρα του μαγικού τους παρελθόντος. Δεν ένιωσα κανένα δέος παρά μόνο λύπη. Το θαυμαστό παλάτι που βρήκα ήταν τελικά μια λειψανοθήκη.

Το μουσείο αντί ναός των Μουσών ήταν στην καλύτερη των περιπτώσεων μια πλούσια (ωστόσο χωρίς ουσία) γκαλερύ αρχαίας γλυπτικής αλλά στην πραγματικότητα ένα θλιβερό μνημείο. Ένα μνημείο αιώνων αποικιοκρατίας και τυχοδιωκτισμού, ένα μνημείο για τα κατορθώματα ευγενών (όχι ευγενικών -διευκρινίζουμε- αλλά αρχοντογεννημένων) κλεφτών.

Τα πόδια μου είχαν κουραστεί απ' το πολύ περπάτημα μέσα στο μουσείο. Πολλά τα έβλεπα βιαστικά γιατί είχαν περάσει ώρες πολλές κι ήθελα να δώ όσο το δυνατόν περισσότερα. Μέσα σε λίγη ώρα περιπλανήθηκα απ' τον καιρό των Ρωμαίων στο Μεσαίωνα και πάλι πίσω στην αρχαία Βαβυλώνα. Ο μίτος είχε τυλιχτεί πια σ' ενα ακατάστατο κουβάρι κι εγώ ακόμα προχωρούσα. Είχα αφήσει το καλύτερο για το τέλος. Μπήκα λοιπόν στη πτέρυγα που έχουν αφιερωμένη στην αρχαία Ελλάδα και έφτασα στην αίθουσα του Παρθενώνα.

Κένταυροι, κούροι, καρυάτιδες και νύμφες στέκονταν εκεί σιωπηλοί. Πινακίδες εξηγούσαν πώς κάθε κατακτητής που πέρασε από την Αθήνα έσπαζε μερικά αγάλματα (επειδή ήταν πολύ μεγάλα για να τα μεταφέρει ολόκληρα) και έπαιρνε μαζί του τα κεφάλια. Τώρα βρίσκονται αλλού τα κορμιά κι αλλού τα κεφάλια (αυτά που βρέθηκαν). Ένα μουσείο έχει τα φτερά, το άλλο το κεφάλι, στην Ελλάδα παραμένουν άδειες κάποιες από τις ξυλωμένες βάσεις τους.


Διάβασα λίγο παρακάτω. Μια πινακίδα έγραφε ότι τα γλυπτά του Παρθενώνα είναι εξίσου μοιρασμένα (ποιός έκανε τη μοιρασιά;) ανάμεσα στο Βρετανικο Μουσείο και στο Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας. Στη συνέχεια έγραφε ότι τα γλυπτά που βρίσκονται στο Βρετανικο είναι σε καλύτερη κατάσταση από αυτά που παρέμειναν στη Ελλάδα γιατί εδώ και δυο αιώνες είναι προφυλαγμένα από περαιτέρω φθορά (συμπεραίνουμε δηλαδή ότι καλά έκαναν και τα πήραν αφού τα προσέχουν!). Έπειτα σχολίαζε ότι στο Λονδίνο παρέχεται η ευκαιρία να τα δουν και να γνωρίσουν τον πολιτισμό μας πολλοί άνθρωποι που διαφορετικά δεν θα μπορούσαν. Βεβαίως δεν λένε αυτό θα ήταν δυνατό και χωρίς τα μοναδικής αξίας γλυπτά του Παρθενώνα αλλά...

Αναστέναξα. Ήταν ώρα να φύγω, το μουσείο θα έκλεινε μετά από λίγο. Έμεινα για λίγο ακόμα και τα κοίταζα. Ένας υπάλληλος μας ανακοίνωσε ότι το μουσείο είχε κλείσει. Μετά απο λίγο, σκέφτηκα, τα φώτα θα σβήσουν και το μάρμαρο θα γίνει πάλι μια σκιά, κλεισμένη στην αποστειρωμένη φυλακή της. Αύριο θα το θαυμάσουν οι επόμενοι. Θα σκεφτούν άραγε παρόμοια πράγματα μ' εμενα;

Μικρός, ενθουσιάστηκα όταν είδα το λιοντάρι στο τσίρκο. Τώρα καταλαβαίνω ότι αυτό που είδα τότε δεν ήταν ο βασιλιάς των ζώων αλλά ο άθλιος δούλος ενός ανθρώπου. Τώρα πια καταλαβαίνω ότι μια καρφιτσωμένη πεταλούδα δεν είναι παρά μια όμορφη μούμια στη βιτρίνα. Τα λάφυρα μπορεί να είναι όμορφα...















Αν μη τι άλλο, θαύμασα την τέχνη των αρχαίων και την υπομονή και επιμονή τους να βγάλουν απ' το μάρμαρο την μορφή του ανθρώπου, να κάνουν την πέτρα κορμί και να δώσουν ένα πρόσωπο στο θεό τους. Όμως δεν μπόρεσα να συγκινηθώ. Ήταν αδύνατον βλέποντας τα εκεί μέσα. Θυμίζαν ξεχασμένους ένοικους ενός γηροκομείου που δεν έχουν πια τίποτε να περιμένουν...

Κ

ΥΓ. Το κειμενάκι αυτό γράφτηκε το Δεκέμβριο μετά από την εν λόγω επίσκεψη.

Το στερεότυπο του δημιουργού και οι μανίες...

προειδοποίηση: μακρυνάρι!

Σήμερα συζητούσα στο κυλικείο της σχολής με μια φίλη, την Α., και ανάμεσα στα υπόλοιπα περί ανέμων και υδάτων ξεκινήσαμε συζήτηση για τη διπλωματική. Αυτή, λέει, θα ασχοληθεί με τον Marcel Duchamp (εικαστικός) και τον John Cage (συνθέτης), δύο σύγχρονους -σχετικά- δημιουργούς (που υπήρξαν και φίλοι μεταξύ τους) και τη σχέση τους με την τέχνη τους, την αντιμετώπισή τους απέναντι της.

Και οι δύο (αλλά και διάφοροι ομοϊδεάτες τους) αναθεώρησαν την θέση του καλλιτέχνη σε σχέση με το κοινό και, με τις επαναστατικές τους μεθόδους, "κατέστρεψαν" (δεν το λέω αρνητικά - προσέξτε!) το στερεότυπο του δημιουργού που βρίσκεται ψηλά στο βάθρο, μακριά από τους κοινούς θνητούς που ποτέ δεν θα μπορούσαν να τον φτάσουν και να κατανοήσουν την υψηλή του νόηση και γενικά τί συμβαίνει στο τρανό του μυαλό!

Το κίνημα αυτό υπήρξε αρκετά γόνιμο, αλλά πολλοί διαφωνούν με τα συμπεράσματα στα οποία μπορεί να φτάσει κανείς αν δεί το έργο τους με όλες τις φιλοσοφικές του προεκτάσεις. Δηλαδή την παραδοχή του ότι ο δημιουργός δεν είναι αυθεντία, δεν κατέχει κάποιο "θεϊκό" και τρομερό μυστικό, δεν διαφέρει από τους υπόλοιπους, δεν είναι ο "εκλεκτός". Κατ' επέκτασην όλοι είμαστε εν δυνάμει δημιουργοί και εν δυνάμει καλλιτέχνες (και επιστήμονες και οτιδήποτε άλλο). Το άν θα εκδηλωθεί αυτό εξαρτάται καθαρά από την παιδεία που θα λάβουμε σε κρίσιμη ηλικία (οι περισσότερες δεξιότητες που αναπτύσσουμε καλλιεργούνται σε συγκεκριμένη ηλικία - η μουσικότητα πχ στην ηλικία των 5 μέχρι 11 χρόνων - αλλιώς την έχασες τη μπάλα!... λένε...) αλλά και από τις ευκαιρίες που θα μας δώσει το περιβάλλον μας. Πχ αν οι γονείς μου δεν ήταν ρομαντικοί δεν θα με ενεθάρρυναν να ασχοληθώ με τη μουσική - τους ευχαριστώ γι' αυτό. Νά 'στε καλά γονείς μου ρομαντικοί!

Παρενθεσούλα:

Αυτό το είδα στο μπλόγκ της Πράσινης Νεράιδας και μ' άρεσε πολύ. Το βάζω εδώ λοιπόν...

Ο Κομφούκιος είπε το εξής: "Διάλεξε μιαν απασχόληση που σ'αρέσει και δεν θα έχεις να δουλέψεις ούτε μια μέρα στη ζωή σου".

Αυτό πρέπει να σκεφτόμαστε για να παίρνουμε θάρρος, όλοι εμείς που γνωρίζουμε ότι δεν πρόκειται ποτέ να πλουτίσουμε από την τέχνη μας (και μάλλον θα πεινάμε! δε βαριέ; εγώ θα είμαι ευτυχής και χορτασμένος ψυχικά - ελπίζω...)

κλείνει η παρένθεση.

Το αντεπιχείρημα σ' αυτή τη νέα αντιμετώπιση προς την τέχνη είναι η αντίδραση του ήδη επιρεασμένου από το παρελθόν (της τέχνης) κοινού που συχνά μπορεί να νιώσει ότι ο δημιουργός το χλευάζει και ότι δεν αφιερώνει χρόνο στο έργο του (συνεπώς πώς περιμένει να αφιερώσουμε εμείς;). Το αντίθετο γίνεται όμως. Μπορεί η διαδικασία της "κατασκευής" αυτού του έργου να μήν παίρνει πολύ χρόνο για να ολοκληρωθεί, αφιερώνεται όμως πάρα πολύς χρόνος στη σύλληψη της ιδέας γι' αυτό. Και επιπλέον αφού το έργο δεν μας φλομώνει με το "μεγαλείο" του, απαιτεί κι από εμάς να αφιερώσουμε χρόνο για να το καταλάβουμε, να δούμε την ιδέα και το συμβολισμό που κρύβεται από πίσω. Είμαστε έτοιμοι να το κάνουμε αυτό;

Στα πολλά, με την Α. συμφωνήσαμε ότι η δημιουργία προϋποθέτει έναν εγωκεντρισμό. Πώς να δημιουργήσεις αν δέν ασχοληθείς με τον εσωτερικό σου κόσμο, αν δεν απομονωθείς; Πώς δημιουργείς αν δεν θέλεις να εκφράσεις κάτι, εσύ ως μονάδα μέσα στην απεραντοσύνη του κόσμου;

Ίσως αυτός ο εγωκεντρισμός να αναιρεί εν τέλει μέρος των ιδεών αυτών των δύο λαμπρών ανθρώπων γιατί πιθανότατα και οι ίδιοι θα τον είχαν.

Και αυτός ο εγωκεντρισμός είναι που, κατά την Α., οδηγεί τον χώρο των "μεγάλων και διάσημων" καλλιτεχνών στο να είναι ανδροκρατούμενος. Γιατί μόνο ένας εγωκεντρικός άνθρωπος μπορεί να αφιερώσει τόσο χρόνο στην τέχνη του που να του γίνει σχεδόν μανία, που να γίνει η ζωή του. Και οι γυναίκες είναι σαφώς λιγότερο εγωκεντρικές.

Δηλαδή, την ρώτησα εγώ, θέλεις να πείς ότι οι γυναίκες δεν είναι εγωκεντρικές επειδή σε κάποια φάση της ζωής τους συνειδητοποιούν ότι μπορουν κάποια μέρα να γίνουν μάνες και χτίζουν την κοσμοθεώρησή τους γύρω από αυτό; (μια μάνα πάντα βάζει τον εαυτό της σε δεύτερη μοίρα - είναι βιολογικό...)

Αυτή απάντησε πως ναί, αλλά είναι και ζήτημα διαφορετικής ανατροφής που παίρνουμε από μικρά. Οι γυναίκες τείνουν να είναι πιό διαλλακτικές, οι άντρες -ως γνήσιοι κυνηγοί- τείνουν να είναι πιό εγωιστές, άρα και πιο εγωκεντρικοί.

Εδώ εγώ δεν πείστηκα. Απλά πιστεύω πως οι άντρες είμαστε πιό απλά και μονόχνωτα πλάσματα - που γίνονται λοιπόν πιό εύκολα μονομανείς και μονολιθικοί. Ουγκ!

Και γυρίζει μέσα στο μυαλό μου η φράση "a woman needs reason" που λέγαμε πρίν από λίγο καιρό με έναν άλλο φίλο. Σκέψου το λίγο...

Η φράση ολόκληρη είναι η εξής:
"a woman needs a reason to cheat, a man just needs a woman" δηλαδή: "Μια γυναίκα χρειάζεται λόγο για να απατήσει, ενώ ο άνδρας χρειάζεται απλά μια γυναίκα".

Τάχα! Διαφωνώ κάθετα με τα περί απιστίας που υπονοεί αυτή η φράση, γιατί πάντα και για όλους υπάρχει κάποιος λόγος που λειτουργούμε με τον τρόπο που επιλέγουμε να λειτουργήσουμε ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιούμε. Αλλά αν δούμε πίσω από την επιφανειακή σημασία αυτής της φράσης θα βρούμε κι άλλη ερμηνεία. Γενικά, για οτιδήποτε, μια γυναίκα θα ψάξει το λόγο που δικαιολογεί τις πράξεις τις ενώ ένας άντρας δεν το σκέφτεται τόσο. Μια γυναίκα χρειάζεται λόγο -να τον βρεί και να τον ξέρει- για να ασχοληθεί με κάτι. Υπεραναλυτικά πλάσματα! (αλλά τί να κάνουμε; συμπληρώνουν έτσι την αντρική μας απλοϊκότητα...)

Ο άντρας, λοιπόν, μπορεί να κάνει κάτι χωρίς να ψάξει ιδιαίτερα το λόγο γιατί το κάνει, και έτσι να αφιερωθεί στην μανία του και να γίνει "μεγάλος" σ' αυτό που κάνει. Μια γυναίκα χρειάζεται δυνατό επιχείρημα-λόγο για να πράξει αναλόγως και συχνά δεν το κάνει επειδή, εν τέλει συνήθως... δεν υπάρχει λόγος!

Προς αναγνώστες γένους θηλυκού: Τί νομίζετε; Διαφωτίστε με...

Κ

Υστερόγραφο: Το Κουνούπι ανακοινώνει περήφανα ότι ξεκινά τη διπλωματική του! Επίσης, σήμερα ανακάλυψα την σοκολάτα "υγείας" (ναι, καλά...) ΙΟΝ με μαστίχα Χίου. Μιάμ!
Σχόλια, ενστάσεις, διαφωνίες: ευπρόσδεκτα!

Χαρταετοί...

φωτογραφία από σήμερα...

Η πρωινή της κομψότητα...

Λίγο καιρό πρίν, η ξαδέρφούλα μου η Π. (που στο εξής θα λέω παπαρούνα) μού 'στειλε στο ίνμποξ αυτό το βιντεάκι με την καλημέρα της. Μου άρεσε πολύ και το έδειχνα σε όποιον ερχόταν από δώ. Μια άλλη φίλη νυχτοπεταλούδα είπε πως το φιλμάκι είναι "περιγραφή έρωτα".

Περιττές πληροφορίες: Το βιντεοκλίπ αυτό έγινε με stop-motion τεχνική, δηλαδή σειρά συνεχόμενων φωτογραφιών που εναλλάσονται γρήγορα για να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση της κίνησης (μια τεχνική που χρησιμοποιεί συχνά ο αγαπημένος μου Τιμ Μπάρτον). Διαδραματίζεται πάνω σ' ενα κρεβάτι και οι δημιουργοί του είχαν - απ' ότι βλέπω - πολύ φαντασία. Χαίρομαι όταν βλέπω πως οι άνθρωποι της τέχνης ακόμα επιλέγουν με πείσμα τον δύσκολο αλλά πιό όμορφο δρόμο - αυτόν που θέλει την παραπάνω δουλειά...

Το myspace του παλικαριού που τραγουδάει εδώ. Και επιτέλους, ας βρεί κάποιος την τύπισσα που παίζει στο βιντεάκι και να της πεί ότι θέλω να την παντρευτώ κι ας είμαι κουνούπι!

Χωρίς περαιτέρω σχόλια σ'το αφήνω εδώ να το δείς. Εμένα μού 'φτιαξε τη μέρα :) γιατί όχι κι εσένα;

Κ

..και μαζί σου τ' άστρα μετράμε...

Ο Μάνος, η Μελίνα κι ο κυρ Αντώνης...

Μιλώ γι' αυτούς με το μικρό τους όνομα, έτσι όπως θα μιλούσα για ένα παιδί. Γιατί έτσι τους νιώθω και τους αγαπώ όταν με τις φωνές και τις μουσικές τους με ταξιδεύουν πίσω σε άλλες εποχές, σε παιδικά βιώματα, να νοσταλγώ εποχές που δεν έζησα.

Ακούω μουσικές παλιές, αγαπημένες και φαντάζομαι μιαν άλλη εποχή, με αλλιώτικες καταστάσεις. Μπαίνω σ' αυτήν μ' ένα παλιό τραγούδι που, σαν φωτογραφία της εποχής του, μου αφηγείται πώς ήταν τα πράγματα τότε. Ποιές ήταν οι προσμονές, οι αυταπάτες, οι ανησυχίες και οι ελπίδες των ανθρώπων που ζούσαν τότε - που το άκουγαν όταν πρωτογράφτηκε. Ο συνθέτης κι ο τραγουδιστής - ο πρώτος που το είπε - που ζούσαν εκείνο τον καιρό θα ένιωθαν το συλλογικό πνεύμα αυτής της εποχής να ρέει στις φλέβες τους. Κι ακούγοντας το εγώ αυτό νιώθω να μου μιλάει και να ξυπνάει μέσα μου μνήμες αβίωτες.

Το τραγούδι κάτι απλό, άμεσο, ολοκληρωμένο, φτιαγμένο για να επικοινωνεί με τον κόσμο, για να το ξαναψελλίσουν τα χείλη των ανθρώπων που θα συγκινήσει. Ο Bob Dylan είπε χαρακτηριστικά: Το ποίημα είναι ένα πλάσμα γυμνό. Το τραγούδι όμως είναι κάτι που μπορεί να "περπατάει" απο μόνο του.

Ένα τραγούδι λοιπόν είναι ένα πλάσμα ζωντανό. Σκέψου το την επόμενη φορά που θα ακούσεις ένα από τα αγαπημένα σου τραγούδια. Και να θυμάσαι ότι ένα αγαπημένο τραγούδι είναι πάντα συνδεδεμένο με κάποιο συναισθηματικό ερέθισμα - κι αυτή είναι η μαγεία του...

Τον κυρ Αντώνη τον έχω τραγουδήσει και παίξει πολλές φορές. Νιώθω πλέον ότι είναι μέρος της ψυχοσύνθεσής μου. Και θυμάμαι παλιά να μπαίνω στην κουζίνα ένα ήσυχο απόγευμα, να παίζει αυτό στο ράδιο και να πετυχαίνω τη μαμά μου να το τραγουδά σιγανά κάνοντας δουλειές του σπιτιού. Θυμάμαι πόσο μου άρεσαν τα λόγια. Θυμάμαι έψαξα καιρό να το βρώ και να το παίξω, μετά από αυτό. Και θυμάμαι, ένιωθα σαν να μιλάει για τον παππού μου...

Κι αυτό το βίντεο το πρωτοείδα ένα χειμωνιάτικο βράδυ στην ΕΡΤ πρίν χρόνια και με συγκίνησε. Χάρηκα απίστευτα όταν το βρήκα στο youtube. Το βάζω εδώ για να το δείς κι εσύ, με την ελπίδα να νιώσεις όμορφα όπως εγώ.

K

Κατεπείγον: ετών δέκα...

Χθές το βράδυ πήγα σε μια θεατρική παράσταση. Το θεατράκι (η αίθουσα) ήταν στη γειτονιά μου κι εγώ μέχρι στιγμής νόμιζα ότι το χρησιμοποιούν μόνο για πρόβες. Πάλι καλά που με κάλεσε φίλη μου η Ε. (που με τον Κ. έγραψε τη μουσική για την παράσταση) να πάω να το δω. Ήταν πρεμιέρα. Οι ηθοποιοί λίγο αγχωμένοι, αλλά πολύ καλοί. Μπράβο παιδιά - σας το είπα κατ' ιδίαν, το λέω κι από 'δω.

Εντυπωσιάστηκα. Ήταν υπέροχο. Η απεικόνιση των χαρακτήρων ήταν αθώα, ονειρική, μη ρεαλιστική, παιδική, πολλές φορές -κατά τα λόγια της σκηνοθέτιδας- σαν ψυχολογική κατάσταση, σχόλιο. Το κείμενο αποτελείτο κυρίως από μια σειρά γραμμάτων, γραμμάτων ενός παιδιού -που νοσεί- προς το Θεό.

Αν ζείς στη Θεσσαλονίκη ή θα την επισκεφθείς στους επόμενους μήνες καλό είναι να έρθεις να δείς αυτή την παράσταση. Θα σε βάλει σε σκέψεις. Θα κερδίσεις πολλά. Τα νοήματα που κρύβονται πίσω από τις γραμμές των παιδικών γραμμάτων είναι πολλά, πιό πολλά απ' ότι φαίνονται στην αρχή, αλληγορικά σαν του Μικρού Πρίγκηπα του Εξυπερύ. Τίθενται ερωτήματα για τη ζωή και το θάνατο, για τη σχέση μας με το Θεό, για τον παιδικό ψυχισμό, την αγάπη.

Παραθέτω το κείμενο από το πρόγραμμα της παράστασης:

Πρόκειται για μία παράσταση εμπνευσμένη από το έργο του Ερίκ Εμμανουέλ Σμιτ "Oscar et la dame rose". Αφορά στην ιστορία ενός δεκάχρονου αγοριού, του Όσκαρ, που πάσχει από την επάρατο νόσο. Στην κλινική όπου νοσηλεύεται γνωρίζει μια κυρία, τη θεία Ροζ, όπως την αποκαλεί, με τη βοήθεια της οποίας καταφέρνει και αντιμετωπίζει την ασθένεια ως «γεγονός» και όχι ως «τιμωρία».
Έχοντας ως στόχο να εξισώσει την κάθε μέρα που του απομένει με δέκα χρόνια ζωής και πάντοτε με αρωγό σε αυτό το «παιχνίδι χρόνου» τη θεία Ροζ, εκμεταλλεύεται την κάθε στιγμή που περνά με γενναιότητα, ωριμότητα και καλή διάθεση, με αποτέλεσμα να «καταλήξει» πλήρης.
Στη διάρκεια της παράστασης όλοι οι ηθοποιοί «ντύνονται» όλους τους ρόλους με σκοπό να διερευνήσουν το λόγο και τον αντίλογο, τη δύναμη της παιδικής ψυχής και το φόβο των ενηλίκων, τον αυθορμητισμό των παιδιών και τη σοφία ορισμένων ανθρώπων όσον αφορά τη διαχείριση δύσκολων καταστάσεων.
Ο στόχος που ετέθη ήταν όλη η παράσταση να αποτελεί ένα παιχνίδι ζωής και ουσίας, «θωρακισμένο» ενάντια σε κάθε υπόνοια μεμψιμοιρίας, παραίτησης και παθητικής προσμονής του θανάτου, όπως ακριβώς και ο κόσμος που χτίζει ο Όσκαρ με τη θεία Ροζ.

Εξάλλου, «...η ζωή είναι ένα περίεργο δώρο. Στην αρχή το υπερεκτιμάμε, μετά το υποτιμάμε και στο τέλος καταλαβαίνουμε ότι δεν ήταν δώρο, αλλά δάνειο». Το πώς θα το διαχειριστούμε εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς τους ίδιους.

Η ομάδα θεάτρου "άρκτος" παρουσιάζει την παράσταση “Κατεπείγον: ετών δέκα” στην αίθουσα "Μάντεως Τειρεσία" (Γ. Κωνσταντινίδη 15 & Μάντεως Τειρεσία - Φάληρο) από 27 Φεβρουαρίου μέχρι και 22 Μαρτίου, κάθε Παρασκευή – Σάββατο – Κυριακή, στις 21:00.

Το link για την ομάδα θεάτρου "άρκτος" εδώ.

Εδώ και το εξώφυλλο του βιβλίου που, τώρα που το σκέφτομαι, ίσως και να πάω να τ' αγοράσω. Στο τέλος της ανάρτησης θα βρείς και ένα σχετικό βιντεάκι με μουσική από την "Αμελί".

Κ.