Μια θάλασσα, ένα φεγγάρι κι ένας ιπποπόταμος...






Σου γράφω και ακούω αυτό.

Μού 'λειψες και έχει καιρό να τα πούμε. Κάνε υπομονή. Δεν σού 'γραφα επειδή τώρα γράφω άλλα αλλού. Όχι τόσο ευχάριστα, θα έλεγα, κι ούτε θα διαβαστούν από 'σένα...

Ακαδημαϊκή χρονιά άρχισε και πέρασε η μισή χωρίς να το καταλάβω. Καλύτερα είναι φέτος. Περιορισμένο το άγχος μου, με καλές φιλίες να με στηρίζουν και η ανάμνηση της Θεσσαλονίκης πονάει λιγότερο.

Τη φωτογραφία που βλέπεις την τράβηξα βράδυ Τρίτης 24 Αυγούστου, νύχτα με πανσέληνο "στο περιγιάλι το κρυφό" (ναι το Σεφερικό, αλήθεια!) σ' ένα διάλειμμα από κολύμπι νυχτερινό. Ησυχία, γαλήνη, ομορφιά, ευγνωμοσύνη. Μαγεία.

Ετεροχρονισμένο αυτό αλλά... Λένε πως η νύχτα της Αυγουστιάτικης πανσελήνου είναι είναι η πιό φωτεινή του χρόνου. Λένε πως αυτή τη νύχτα διάλεγαν οι μάγισσες να κάνουν τα πιό δυνατά τους ξόρκια. Λένε πως αν κάνεις μια ευχή στην πανσέληνο του Αυγούστου θα πιάσει.

Έκανα, που λές, μια ευχή. Και νομίζω ότι έπιασε. Κάθε πανσέληνο που βλέπω από τότε θυμάμαι την ευχή. Και βλέπω τα σημάδια πως φέτος κάτι αλλάζει. Αργά αλλά σίγουρα. Μπορεί να πάρει καιρό να φτάσει μέχρι εκεί αλλά το νιώθω πως θα φτάσει.

Εσύ έκανες ποτέ ευχή στο φεγγάρι;

Κ

ΥΓ1. Τη λεπτομέρεια στη φωτογραφία την πρόσεξες; Είναι αυτός ο παράξενος βράχος που μοιάζει με προφίλ ιπποποτάμου! Ά ρε ξαδερφάκι σ' αγαπώ!




ΥΓ2. Ξέρω κάποιον που αν το διαβάσει αυτό θα το θεωρήσει ηλίθιο αλλά δεν πτοούμαι. Εκεί που εσύ βλέπεις μια ηλεκτρική εκκένωση... (Ξέρεις εσύ...)

Το κουκλοθέατρο από τη διπλή ζωή...

Δες τι ανακάλυψα!

Καλύτερα να το φυλάξεις για το βράδυ. Αν το δείς μέρα μπορεί να σου φανεί αδιάφορο...

Είναι μια υπέροχη σκηνή από την ταινία "Η διπλή ζωή της Βερόνικας"



Ώρες-ώρες είναι ωραίο να παραμυθιάζεσαι...

Να πώ για την σκηνοθεσία, για την ηθοποιία, το σενάριο ή τη μουσική;
Αυτή την ταινία αξίζει να την δείς. Ψάξ' την!

Κ

Σουρεαλισμός δίπλα στον Τάμεση!

Και όταν επιτέλους, για μιά μέρα ανά δύο εβδομάδες, αποφασίζει να μας τιμήσει με την παρουσία του ο ήλιος και να δείξει το όμορφο προσωπάκι του στη Λόνδρα (βλέπε: κάποιος άνοιξε την πόρτα και άναψε αυτόματα το λαμπάκι του ψυγείου) ο κόσμος τρελαίνεται. Πάνε οι Λονδρέζοι με τα μαγιώ και ξαπλώνονται στα πάρκα και παίζουν με ρακέτες και βρωμοκοπάει ο τόπος αντηλιακό. Καπέλα, βεντάλιες και "ουφ τί ζέστη, δεν αντέχω άλλο" κι ας είναι μόλις 24 βαθμούς κελσίου. Άχ Εγγλεζάκια μου κι αν έρθετε στην Κύπρο Ιούλη με τα 45άρια!

Καλοκαίρι λοιπόν στην Ιγγλατέρα (μετ' εμποδίων) και πάω βόλτα στο Southbank, δηλαδή περπάτημα στην νότια παραλία του Τάμεση στο κεντρικό Λονδίνο (το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιον επισκεφτεί την πόλη). Είμαι με την Σ. και τριγυρνάμε κάνοντας τακτικά στάση για γουλιά παγωμένου καφέ και τσιγάρο. Και τί πιάνει το μάτι μας;

Ελληνική παραλία στον Τάμεση. Μάλιστα! Εκστρατεία προώθησης τουρισμού του Ε.Ο.Τ. Αμέ. 2.5 τόνους άμμο σκόρπισαν δίπλα στο Royal Festival Hall, στήσανε ομπρελίτσες, καρεκλάκια και σεζλόνγκ και σέρβιραν σουβλάκια και μπύρα Μύθος. Εννοείται ότι καθίσαμε για ένα τρίωρο και λιώσαμε. Το μόνο που μας χάλασε ήταν η μουσική υπόκρουση - γιατί γίνεται ελληνική παραλία και να λείπει ο Σάκης και τα λοιπά χαζοχαρούμενα;


Σαφώς η ατάκα της ημέρας ήταν:
Τί περίμενες; Να είσαι στην παραλία και να παίζει Χατζιδάκι;;;

Το φαντάζεσαι; Παραλία, φραπεδιά και από πίσω:
"διώξε τη λύπη παλικάααααριιιιι, πάμε μια βόλτα στο φεγγάααααριιιιι"...

Χάχαχα. Δέ γίνεται. Δε νομίζω τουλάχιστον. Θα το δοκιμάσω φέτος. Σε παραλία ερημική με ραδιοφωνάκι και μπύρα. Αλλά μπύρα ΚΕΟ!

Παρεμπιπτόντως, θα πάω κάμπινγκ το καλοκαίρι. Στο γνωστό που πάνε όλοι, στα οπίσθια της Κύπρου. Αλλά ξέρει κανείς πού έχει αλλού στο βουνό;

Θέλω διακοπές, τώρα!

Ψόφησα με τις εξετάσεις και τις συναυλίες. Ακόμα έχει. Έφαγα το βόδι και μου στάθηκε στο λαιμό η ουρά. Υπομονή!

Αυτά για τώρα. Ο ιστο-καφενές μας σας κερνάει ένα ιστο-φραπέ. Με αρκετή προσπάθεια και φαντασία, μπορεί και να τα καταφέρετε να πιείτε...


Χαιρετώ σας.

Κ

ΥΓ. Η φωτό με την ομπρέλα είναι το Davide Schiano από εδώ, και το φραπέ καβαντζομένο από εδώ.

Όσα λουλούδια...

Όσα λουλούδια έχει η άνοιξη... (κι ας είναι καλοκαίρι).


Φιλαράκια απολογούμαι για τη μακρά απουσία μου. Εξεταστική βλέπετε. Και περιπέτειες με τον υπολογιστή. Και τρεχάματα με συναυλίες. Ψόφησα. Τώρα, επιτέλους, που αραιώνουν οι υποχρεώσεις θα τα λέμε πιό συχνά. Χαιρετώ σας!

Κ.

ΥΓ. Το χιουμοριστικό βίδεο είναι από την ιστοσελίδα των "Πλειάδων" στο myspace. Τα κορίτσια τραγουδάνε πολυφωνικά Ηπειρώτικα και αξίζει να ρίξετε μια ματιά. Ορίστε: εδώ!

Το λάθος τραίνο...


Άμα πάρεις λάθος τραίνο, όπου και να κατέβεις, πάλι λάθος θά 'ναι.

Κι εμείς έχουμε την ίδια κατεύθυνση εδώ και χρόνια, σαν να κυλάμε πάνω σε ράγες... Με φρίκη θυμάμαι πως πρίν από δυο χρόνια ένας καλός φίλος μου έλεγε πως η κατάσταση της Ελλάδας θυμίζει την Αργεντινή πρίν την οικονομική κατάρρευση. Μάλιστα, όπως είχαν τα πράγματα, μου έλεγε, η Ελλάδα θα είχε την ίδια κατάληξη. Τότε, εκ πεποιθήσεως αισιόδοξος (εκ φύσεως δυστυχώς όχι), δεν τον πήρα στα σοβαρά και είπα πως αποκλείεται να γίνει κάτι τέτοιο. Το τέλος του παραμυθιού το ξέρετε.

Να, λοιπόν, που υπάρχουν αρκετές ομοιότητες στις δυό περιπτώσεις. Δες:


και μετά βρές τη συνέχεια στον εσυσωλήνα ή δες το ολόκληρο με αγγλικούς υπότιτλους εδώ.

Δεν το χωράει ο νούς μου αυτό που συμβαίνει. Ας είναι η χώρα υπό κατάρρευση, εμείς θα τραγουδάμε τα τραγούδια των ριάλιτι. Άρτον και θεάματα. Και τί γίνεται στους δρόμους; Ακόμα χωρίζουμε τα πρόβατα από τα ερίφια; Θα πάμε στην δική μας διαδήλωση και όχι στη δική τους; Ποιός χρειάζεται, άλλωστε, τους αριθμούς; Οι αριθμοί είναι μόνο για τις στατιστικές, που έλεγε κι ο Γιόζεφ. Ή για να υπολογίζεις τα χρέη στις τράπεζες. Φτάνει πια. Δεν θέλω να μπώ στο λαβύρινθο, να ψάχνω ποιός φταίει. Αυτός, όμως, που έχει το μικρότερο μέρος της ευθύνης, κατά τα φαινόμενα, θα πληρώσει για όλους. Κι αυτός είσαι εσύ κι εγώ κι ο άνθρωπος δίπλα σου. Εσύ πώς θα πληρώσεις; Θα πληρώσεις;

Το λάθος τραίνο μας παίρνει στον λάθος προορισμό. Και λάθος τραίνα δεν έχουμε πάρει μόνο για το ζήτημα της οικονομίας. Αλλά δυστυχώς, πάνω απ' όλα πρέπει να πονάει η τσέπη μας για να δούμε αν πονάει και κάτι άλλο.

Κ

ΥΓ. Κύριοι δυστυχώς επτωχεύσαμεν. Όμως, τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα.

η φωτογραφία της ανάρτησης είναι του κύριου Steve Barth, και η ιστοσελίδα του εδώ.

Update:

Συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω. Σκεφτόμουνα σήμερα το πρωί τους στίχους αυτού και ανατρίχιασα. Θα μπορούσε να είχε γραφτεί σήμερα. Μετά έμαθα τα νέα για τους νεκρούς στην Αθήνα. Αναστατώθηκα και πραγματικά λυπάμαι. Λυπάμαι για όσα έγιναν. Λυπάμαι που τα πράγματα έφτασαν εδώ. Λυπάμαι που δεν είμαι εκεί για να κατέβω κι εγώ στην πορεία. Εδώ όμως δεν κάνει να φωνάζω συνθήματα. Δε θέλω να μείνω στα λόγια. Φτάνει.

Άνοιξη...


Η μέλισσα δεν νοιάζεται αν το λουλούδι είναι τσαλακωμένο. Θα ερωτοτροπήσει μαζί του, έτσι κι αλλιώς...

πέντε λεπτά απομόνωσης

Είναι τα πέντε λεπτά που φοράω παπούτσια και παλτό, και κατεβαίνω δυο ορόφους για να κάνω ένα τσιγάρο. Είναι η γειτονιά μου που κοιμάται, ώρα τρείς και πέντε το πρωί. Είναι το διάλειμμα από τη δουλειά και η ώρα που ξεκαθαρίζουν οι ιδέες μέσα στο μυαλό μου. Είναι το κρύο που με ξυπνάει για λίγο. Είναι η αναπνοή μου που αυτή την εποχή τη βλέπω να ταξιδεύει στον αέρα. Είναι τα ακίνητα κλαδιά των δέντρων που τρίζουν όταν τα χτυπάει το φως του φεγγαριού. Είναι το γαλήνιο βουητό της πορτοκαλί λάμπας του δρόμου από απέναντι. Είναι τα αηδόνια που φοβούνται να κελαηδήσουν τη μέρα. Είναι η κόκκινη αλεπού που κάθεται δίπλα μου στο πλατύσκαλο και με κοιτάει στα μάτια. Θα ήθελα να την αγγίξω αλλά δεν με αφήνει και το τσιγάρο τελειώνει. Είναι ώρα να πάω μέσα. Ακόμα κάνει κρύο. Επιστρέφω.

"Zaks Portrait" της Elaine Thompson
εικόνα από εδώ

Μικρό ηλεκτρονικό...


Χρειάζομαι μιάν αγκαλιά.
Κι εσύ το ίδιο.
Ας αγκαλιάσουμε τις οθόνες μας
και ας προσποιηθούμε ότι αυτό δουλεύει.

Θα μισοκλείσω τα μάτια για να μή βλέπω τα πίξελ που αποτελούν
το χαμόγελο σου.
Θα δυναμώσεις την ένταση στα ακουστικά να ακούς καλύτερα τη φωνή μου.
Εγώ θα ζηλεύω που φοράς από τώρα κοντομάνικα.
Εσύ θα ζηλεύεις που σήμερα μαγείρεψα φακές και δεν θα δοκιμάσεις.
Εγώ θα σου μιλήσω για τη μέρα μου.
Δεν έχω νέα, είναι περίοδος εντατικού διαβάσματος.
Εσύ θα μου πείς για τον μαλάκα τον καθηγητή σου στη σχολή.
Και για την τελευταία σου μουσική ανακάλυψη.
Θα το ακούσουμε μαζί.
Θα ανταλλάξουμε δυο γκριμάτσες.
Μετά θα πατήσουμε από ένα κουμπί και θα είμαστε και πάλι μόνοι.

Το απέναντι παράθυρο...


Κι ενώ εγώ περνάω κρισάρα, βγαίνω έξω για τσιγάρο και βλέπω σχεδόν κάθε φορά, στο ακριβώς απέναντι παράθυρο, χαμηλό φωτισμό και μια σκιά να κινείται πάνω, κάτω, πάνω, κάτω... Σχεδόν ρυθμικά, κάποτε επιταχύνοντας, άλλοτε επιβραδύνοντας, ενίοτε με ένα απότομο τίναγμα των μαλλιών. Και σκέφτομαι πως το γειτονόπουλο μάλλον παίζει ένα αρκετά ενδιαφέρον παιγνίδι στο Wii. Ή μάλλον κάνει κάτι πιο διασκεδαστικό. Μάλλον.

Ζηλεύω; Μάλλον. Χμμμ....

K

εικόνα από εδώ

θέλω...

Placebo - Without you I'm nothing


Θέλω

...μιαν αγκαλιά.

Βαρέθηκα

τις ψυχρές ανθρώπινες σχέσεις,
τους αόρατους τοίχους που χτίζουμε μεταξύ μας,
τις μάσκες που φοράω κάθε μέρα,
την εικόνα που προβάλλω σε φίλους και εχθρούς,
τη διύλιση της προσωπικότητας μέσα από χαλασμένα φίλτρα επικοινωνίας,
την απόσταση της ευγένειας,
τη σύμβαση της τεχνητής μας συνύπαρξης,
την όποια ιεραρχία,
τον ανταγωνισμό,
τη λίστα των ασήμαντων προτεραιοτήτων μου,
τη συλλογή μάταιων επιτευγμάτων στο βιογραφικό,
τις προσδοκίες της κοινωνίας,
τα πρέπει και τα μην,
το κατασκεύασμα που αποκαλούμε χρόνο,
τη φθορά του είναι από την βία του κόσμου,
την ανταλλαγή υπηρεσιών,
τη νεκρή τέχνη,
τους επαγγελματίες καλλιτέχνες,
αυτούς που νομίζουν πως έχουν τις απαντήσεις,
τους επαναστάτες του συρμού,
τις πόρνες του θεού,
τα προϊόντα του αγοραίου πολιτισμού,
την ακριβοπληρωμένη ψευδαίσθηση της απόκτησης γνώσης,
την ετικέτα της εμπειρίας,
τους κώδικες συμπεριφοράς και την αποκωδικοποίηση τους,
τους κανόνες του παιγνιδιού,
τις ενοχές που έρχονται πρίν τα λάθη,
το επίκτητο μούδιασμα των συναισθηματικών μας αντιδράσεων,
την προσποιητή προσφορά συμπόνοιας,
την απουσία της φευγαλέας ιδέας που αποκαλούμε αγάπη...

Μονοκοντυλιά 1 - Ταξίδι


Μή σκέφτεσαι.
Τώρα απλά άκου:

Δεν είναι ψίθυρος.
Δεν είναι τραγούδι.
Δεν έχει φανερά μηνύματα.
Κι όμως...
τη μελωδία που ακούς,
κάποιος την έστειλε σαν προσευχή να ταξιδέψει τον κόσμο.

Τώρα θα στάξει σαν φως ετοιμοθάνατο μέσα από τις ρωγμές της ψυχής σου
και θα σε πλημμυρίσει.
Ή θα σ' αδειάσει.

Μετά θ' ακολουθήσει την κλωστή
που ενώνει τη γη με τον ήλιο και το φεγγάρι...



χορδές, φωτό της Adreina Schoeberlein, παρμένη από εδώ

Yποθετικό ηθικό δίλημμα...

Χθές σε μια αμπελοφιλοσοφική συζήτηση (συνοδείας μπαγιάτικου σταφυλόζουμου γαρ, λέγε με κρασί) μιλούσαμε για το τί είναι (και τί δεν είναι) τέχνη. Απάντηση δεν βρήκαμε, ούτε και περιμέναμε να βρούμε. Γνώρισα δε, και τον εγγλεζο-γιαπωνέζο Καρυωτάκη της σχολής μου, ένα προπτυχιακό που σπουδάζει σύνθεση.

Τσούπ, καλησπέρα σας, έχω μανιοκατάθλιψη. Δεν το είπε. Θα μπορούσε όμως. Ο τύπος έχει εμμονή με τον θάνατο. Και του αρέσει να βάζει και τους άλλους να το σκέφτονται. Και τα καταφέρνει γαμώτο. Ανάμεσα στις διάφορες ενδιαφέρουσες απόψεις που μου αράδιασε, μου έθεσε και το εξής υποθετικό ηθικό δίλημμα:

Ας υποθέσουμε ότι, για κάποιο λόγο, πρέπει να ανακοινώσεις σε κάποιον ότι έχει μια ώρα ζωής και αφού περάσει αυτή η ώρα να τον σκοτώσεις. Και έχεις να διαλέξεις (για τον φόνο που θα διαπράξεις) ανάμεσα σε ένα ενήλικα, πες 18 χρονών και ένα παιδάκι 5 χρονών. Ποιόν θα σκοτώσεις και γιατί;

...

Λοιπόν, το σκέφτηκες; Να μου πείς την απάντηση μετά.

Ο εγγλεζο-γιαπωνέζος Καρυωτάκης λοιπόν μου είπε ξεκάθαρα ότι θα σκότωνε το παιδάκι. "Και γιατί;" τον ρωτάω εγώ. Και ορίστε μια απάντηση που δεν είχα ποτέ μου σκεφτεί:

- "Θα σκότωνα το παιδάκι, επειδή το παιδάκι δεν μπορεί να κατανοήσει και να εκλογικεύσει την έννοια του θανάτου, δηλαδή δεν έχει ακόμα τις απαιτούμενες νοητικές δεξιότητες για αυτό. Δεν μπορεί να καταλάβει τί σημαίνει να υπάρχεις και από την άλλη ούτε και το τί σημαίνει να μήν υπάρχεις πλέον. Δεν μπορεί να φανταστεί πώς θα ήταν να είσαι νεκρός για πάντα. Ο ενήλικας θα το έχει κατανοήσει και θα το έχει σκεφτεί. Και αυτή η τελευταία μία ώρα που θα του δώσεις θα είναι πραγματικό βασανιστήριο για αυτόν. Και θα πεθάνει δυστυχισμένος. Επειδή θα τον βασανίζουν οι αμφιβολίες για το άν υπάρχει ή όχι κάτι μετά... Υποθέτω ότι πλέον έχεις καταλάβει ότι, προφανώς, είμαι άθεος..."

Εγώ δεν μπορώ να αποφασίσω τί θα έκανα στη θέση του. Μπορώ απλά να μην το σκέφτομαι. Αλλά έλα που στιφογυρίζει σαν ενοχλητικό έντομο μέσα στις σκέψεις μου;...

Πάρτε τώρα ένα Καρυωτάκη κερασμένο!



κι άλλο ένα, από τον Κώστα Ουράνη...

Ο Θεός έφτιαξε τους δεινόσαυρους...


(Βασισμένο σε αληθινή ιστορία).

Πώ-πω τί γένεια!... Βαριέμαι. Καλύτερα να ήμουν σπίτι και να έβλεπα κινούμενα σχέδια. Ας κάνω, όμως, αυτή τη μικρή θυσία για να πάω στον Παράδεισο... Πώς είναι ο παράδεισος; Δεν ξέρω αλλά ξέρω ότι δεν θέλω να πάω στην κόλαση γιατί έχει φωτιές και ένα κύριο με κέρατα. Έτσι λέει ο πάτερ. Πώ-πω τι γένεια!... Τα γένεια του πάτερ έχουν χρώμα γκρίζο και μαύρο και άσπρο. Και η μύτη του είναι πολύ μεγάλη. Δεν πρέπει να τον κοροϊδεύω όμως, επειδή σίγουρα είναι άγιος... Η Αννούλα έχει βάλει το δάκτυλο στη μύτη της και ο Αντωνάκης δαγκώνει το μολύβι του. Νομίζω άρχισα κι εγώ να πεινάω. Καλύτερα να ήμουν σπίτι τώρα και νά 'τρωγα μεσημεριανό... Χμμ. Κατηχητικό είναι όταν μένεις στο σχολείο μετά το μάθημα και πεινάς. Και σκέφτεσαι συνέχεια το φαγητό... Ά τί καλα! Ο πάτερ μας έδωσε δωράκι μια εικονούλα. Θα την βάλω στον τοίχο δίπλα από αυτή του Σνούπι... Λές να τον ρωτήσω; Θα τον ρωτήσω.

-Πάτερ, ο Θεός έφτιαξε τον Αδάμ και την Εύα;
-Ναι τέκνον μου.
-Μα... χθές είδα ένα ντοκυμανταίρ που έλεγε ότι ο άνθρωπος προήλθε από τους πιθήκους.
-Ε;
-Άρα, μήπως ο Αδαμ και η Εύα ήταν πίθηκοι;
-Όχι! Αυτά, τέκνον μου, είναι ψέματα. Τα λένε οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στο Θεό και είναι κακοί!
-Μα αφού το είπε στην τηλεόραση...
-Μην πιστεύεις ότι σου λένε!
-Εχμ...
-...
-Και οι δεινόσαυροι;
-Οι δεινοσαυροι τί;
-Τους έφτιαξε κι αυτούς ο Θεός;
-Ναι τέκνον μου. Ο Θεός έφτιαξε τα πάντα.
-Μα έχουν εξαλειφθεί!
-...
-Άρα, του Θεού δεν του άρεσε αυτό που έφτιαξε και γι' αυτό τους σκότωσε όλους;
-Ναι τέκνον μου. Τους σκότωσε για να μην κυνηγούν τους ανθρώπους.
-Άρα ο Θεός έκανε λάθος;
-...

Κάποτε, πρίν από χρόνια όταν ήμουν ακόμα στο δημοτικό, πήγα κι εγώ μια φορά στο κατηχητικό (επειδή όλα τα παιδάκια στην τάξη μου πήγαιναν και ήθελα κι εγώ να δω τί είναι αυτό το πράγμα το τόσο σπουδαίο, για το οποίο οι συμμαθητές μου κάθονταν μετά το μάθημα στο σχολείο). Το συμβάν που έχω περιγράψει συνέβηκε τότε. Οι απορίες μου ήταν πολύ ειλικρινείς και αθώες. Το αν πήρα απαντήσεις κρίνετε το εσείς.

Αφορμή για αυτή την αφήγηση υπήρξε η ανάρτηση και τα σχόλια στο μπλόγκ της αγαπητής Κροτ για τους τηλε-ευαγγελιστές και τα εξαιρετικά τους σχόλια περί σεισμών, λοιμών και καταποντισμών. Θεός φυλάξοι!

Κ

εικόνα από εδώ

Πίσω στην Ιγγλατέρα...


Παίρνω κουράγιο...

Κάθομαι δίπλα απ' το παράθυρο της κουζίνας και γράφω. Σκέφτομαι πως αν είχα ακόμα 2 εβδομάδες χριστουγεννιάτικες διακοπές θα τις έπαιρνα ευχαρίστως. Το τηλέφωνο έχει κτυπήσει αρκετές φορές από το πρωί, πράγμα ευχάριστο αν σκεφτείς ότι έφτασα σήμερα ξημερώματα. Τα καινούρια φιλαράκια με γυρεύουν. Νομίζω θα πάω να τους δώ κι ας αργήσω λίγο με την εργασία που έχω να παραδώσω. Ά, δεν σου είπα - μέσα στις γιορτές δεν κατάφερα να διαβάσω τίποτα, πάλι! Απορώ πώς τα βγάζω πέρα...

Έξω από το παράθυρο της κουζίνας έχει σκαλωσιές κι ο χτίστης που μισοκρέμεται πάνω σ' αυτές ακούει Dido (ένα κοριτσάκι που γέρασε νωρίς και τώρα τραγουδάει ύμνους στην αγγλίδα νοικοκυρά). Μου κάνει εντύπωση ότι στην Ιγγλατέρρα οι χτίστες ακούνε σχετικά ποιοτική μουσική, γιατί έχω ακούσει τί παίζουν τα ραδιόφωνα στα εργοτάξια στα δικά μας μέρη του κόσμου...

Μέσα στο σπίτι ακούγονται σωλήνες που τρίζουν και η θέρμανση που γουργουρίζει γιατί έξω είναι όλα κάτασπρα. Πολύ όμορφα. Δυστυχώς όμως χρειάζεται να βγώ έξω και να πάω στο σουπερμάρκετ για προμήθειες (διότι ο συγκάτοικος λείπει και μου έχει αφήσει το ψυγείο άδειο και ένα μαυρισμένο πτώμα μπανάνας στον πάγκο). Λέω δυστυχώς επειδή, όντας μεσογειακό φρούτο, δεν αρέσκομαι στο να τουρτουρίζω!

Τώρα πρέπει να οργανωθώ και να τελειώσω εργασίες. Ούφ!

Παρεμπιπτόντως, είδες την εικόνα; Να πάρω κουράγιο, ναι!
Για μπύρα μιλάει... Αλήθεια!

Καλές μπύρες...

Κ

ΥΓ1. Σας εύχομαι καλή χρονιά, γεμάτη υγεία, χαρά και αγάπη.
ΥΓ2. Το βλόγ ακόμα ανακαινίζεται. Δώστε μου χρόνο. Πρέπει να καδρώσω το βραβείο μου και το λογότυπο του ΣΙΚ, χεχεχ :)