μια άλλη αρχή

Πανσέληνος πάλι. Δεκατρία φεγγάρια μετά, μια ευχή στεγνώνει στον φθινοπωρινό αέρα και τα όνειρα αλλάζουν σχήμα και γεύση σαν ώριμα φρούτα. Μα ο τρύγος αργεί. Επιστρέφω στην πόλη και είμαι ένας άλλος. Πάντα ο άλλος - ο ρευστός εαυτός ή ο φίλος που θα γνωρίσεις στο επόμενο κεφάλαιο - κουβαλώντας όμως πια στις αποσκευές μια χούφτα νέες αμφιβολίες. Είμαι και πάλι εδώ. Στο ίδιο μέρος να νοσταλγώ τις ίδιες μουσικές. Καινούρια αρχή και νιώθω πάλι πως ακολουθώ μια σκιά - τη σκιά μου που συχνά περπατάει μπροστά μου.

Στο εξής θα με βρίσκεις εδώ.

Καλή αντάμωση.

Κ

χρεοκρατία...


Debtocracy FINAL by BitsnBytes

περισσότερα εδώ: http://www.debtocracy.gr/

σστερόσκονη...

Ακούω αυτό το τραγούδι απόψε. Όπως το άκουγα τότε.



Και ξαφνικά, είμαι ξανά στον παραλιακό της Θεσσαλονίκης, σαν πρίν δυο χρόνια, να περπατώ μια νύχτα ήσυχη και μαγική, με τα ακουστικά στα αφτιά, να το ακούω και να το μουρμουρίζω. Να με δροσίζει το θαλασσινό αεράκι και να περνάω δίπλα από τα φωτισμένα καραβάκια στις προβλήτες. Να σταματάω μπροστά από το ξενοδοχείο Μακεδονία Παλλάς για τσιγάρο και για να χαζέψω το φεγγάρι και την αντανάκλαση του στη θάλασσα, λίγο πρίν πάρω την τελευταία ανηφόρα για το σπίτι. Να μετράω τα φωτάκια από τα πλοία μακριά στον ορίζοντα, ελαφρώς ζαλισμένος από τα ποτά με τους φίλους στα Λαδάδικα και να βιάζομαι να πάω σπίτι επειδή η γάτα μου θα με περιμένει για να κοιμηθεί στα πόδια μου. Μου λείπεις...

ΥΓ. Απόψε είδες το φεγγάρι;

συνάντηση...

Απόψε στη συναυλία το κατάλαβα: Μεγαλώνω.

Γερνάω μαζί με τα τραγούδια που μ' αρέσαν τότε και σήμερα. Όλα εκείνα τα τραγούδια που τώρα είναι φορτωμένα αποσκευές και παρελθόν, σαν άνθρωποι κουρασμένοι απ' το δρόμο. Κάθε ένα κουβαλάει και μια ανάμνηση, στον κόρφο του κρυμμένη σαν φυλαχτό.

Ήρθαν. Συνοδοιπόροι από παλιά, που επισκέφτηκαν απόψε για ένα σύντομο "γειά" πρίν επιστρέψουν στις σκιές της λήθης. Αυτά τα τραγούδια, τα τραγουδούσα κι εγώ όταν βγήκαν πρώτα - χρόνια πριν - πριν τα ντύσω με άλλες ιστορίες, εικόνες και συναισθήματα. Απόψε τα αναγνώρισα χωρίς κόπο, κι ας ήταν τα ρούχα που τους έδωσα κουρέλια απ' τον καιρό...

εικόνα από εδώ

μετά μουσικής...

Ναι, το ξέρω, δεν τό 'χω καθόλου με το γράψιμο αυτό τον καιρό. Και δεν ήθελα να ξεπέσει το βλογ σε επίπεδα τζούκμποξ, αλλά παρά να βάλω λουκέτο... Θα κάνεις υπομονή.

Είναι λίγος καιρός τώρα που έχω ξαναπορωθεί με τα Βουλγάρικα πολυφωνικά τραγούδια. Το διάβασμα βλέπεις. Είμαι άνθρωπος που αγχώνεται με την πολλή ησυχία, άρα όταν διαβάζω πρέπει κάτι να ακούω για να ησυχάζω. Και αυτές τις μέρες ακούω τραγούδια τέτοια. Για κάποιο λόγο τα νιώθω πολύ οικεία.

Ψάχνοντας, που λές, στον "εσυσωλήνα" βρήκα αυτό το υπέροχο κομμάτι που δεν το έχω σε cd και τρελλάθηκα. Μα είναι τέλειο και το ακούω συνέχεια! Πάρε να ακούσεις. Άκουσε το κατά προτίμηση νύχτα. Γενικά, σ' αυτό το βλογ να μπαίνεις νύχτα γιατί πάντα βράδυ σου γράφω με διάθεση νυχτερινή. Και όπως ξέρεις, της νύχτας τα καμώματα... Σταματάω τώρα. Άκου!



Έχω φίλους Βούλγαρους και δεν θέλω να τους ρωτήσω γι' αυτό το κομμάτι. Είναι υπέροχο που δεν ξέρω τί λένε τα λόγια. Μπορώ να το ακούω και να φαντάζομαι διάφορα. Και απλά να ταξιδεύω.

Στο επανειδείν...

Κ

Φεγγαρόφωτο

Απόψε είδα πάλι το φεγγάρι και θυμήθηκα την ευχή.
Περιμένω.

Δεν είμαι δημιουργικός αυτό τον καιρό.
Προσπαθώ - και πρέπει - να είμαι ακαδημαϊκός, επιστημονικός κι αποστειρωμένος.
Όρεξη δεν μου μένει να γράψω τίποτα άλλο.
Ούτε και να γράψω σ' εσένα δυστυχώς.

Πάμε τώρα πριν θυμηθώ πως δεν έχω χρόνο να αισθανθώ.
Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι.