Τελευταίο της άνοιξης...


Πρίν από λίγο αποχαιρέτησα την άνοιξη. Πήγα μια βόλτα από την παραλιακή για να δώ το ηλιοβασίλεμα. Αγόρασα ένα καφεδάκι από το πάρκο δίπλα και κάθισα στην τσιμεντένια προβλήτα να χαζέψω τα κύματα. Άκουγα αυτό.





Έστριψα πρόχειρα ένα τσιγάρο. Σήμερα, σκέφτηκα, είναι και η παγκόσμια μέρα κατά του καπνίσματος. Αλήθεια, πότε είναι η παγκόσμια μέρα κατά του αλκοόλ (που είναι πολύ πιο επικίνδυνο); Μπορούμε, άραγε, να ονειρευόμαστε μια ζωή χωρίς απαγορεύσεις;

Άναψα το τσιγάρο και ρούφηξα το ηλιοβασίλεμα. Η άνοιξη τέλειωσε αλλά το καλοκαίρι ακόμα αργεί. Στο μεταξύ (τους) θα επιβιώσουμε.

Αυτά για τώρα. Έχω λαλήσει απ' το διάβασμα...

Κ

Χορεύουμε;


Είμαι ανάμεσα σε πολύ κόσμο, σε μια περίεργη αίθουσα χορού, με χρωματιστά φωτάκια και παλαβή διακόσμηση. Ακούγεται παράξενη μουσική απο κάπου μακριά. Κάποιοι πίνουν, άλλοι τραγουδούν και μερικοί χορεύουν.

Ξαφνικά έρχεται προς το μέρος μου μια πολύ χοντρή (όχι απλά χοντρή - τεράααστια) κοπελιά με κόκκινα μαλλιά πιασμένα ψηλά (φανταστείτε ένα χτένισμα που θα μπορούσε να κάνει η πιο παλαβή κομμώτρια του κόσμου μετά από 2 μπουκάλια ουίσκι...) και το πιο κίτς φόρεμα που έχω δεί ποτέ μου. Φρου-φρού κι αρώματα και ένα ψεύτικο λουλούδι σε μέγεθος καρπουζιού να κοσμεί τον δεξή της ώμο.

Μου λέει: "Χορεύουμε;"

και, πρίν προλάβω να της απαντήσω καν, με αρπάζει και ξεκινά να στριφογυρνάει, κρατόντας με σφιχτά στην αγκάλη της. Εγώ δεν μπορώ πια να αναπνεύσω αφού έχει χώσει το πρόσωπο μου ανάμεσα στα τεράστια βυζιά της. Ανεμίζω απελπισμένα τα χέρια μου. Πνίγομαι! Δεν ξέρω τί να κάνω. Ας με βοηθήσει κάποιος! Δεν αναπνέω! Πνίγομαι!!! Βοήθειααα!!!

Ξυπνάω...

Τελικά είχα πέσει μπρούμυτα με το κεφάλι μες το μαξιλάρι και όντως δεν μπορούσα να αναπνεύσω!

Αυτά παθαίνει κανείς όταν διαβάζει για διπλωματική και λέει να κοιμηθεί κάνα δίωρο γιατί δεν πάει άλλο!!!

Κοιμάσαι σαν τούβλο. Ξυπνάς ότι νά 'ναι. Πίσω στο διάβασμα τώρα...

Κ

ΥΓ. Ακούω πιθανές ερμηνείες για το τί θα μπορούσε να σημαίνει αυτό το όνειρο...

εικόνα από εδώ

Μάης...

Κοντεύει το καλοκαίρι. Ο καιρός είναι υπέροχος. Τα λιγοστά δεντράκια στη γειτονιά έχουν πρασινίσει και τα παιδάκια παίζουν μπάλα έξω και τρέχουν με τα ποδήλατα τους στα στενάκια της γκρίζας συνοικίας που μένω. Τα παράθυρα είναι μονίμως ανοιχτά. Οι άνθρωποι χαμογελούν πιο συχνά. Όλοι αλλάζουν ρυθμούς. Κι εγώ θα ήθελα να είμαι σε μιά παραλία, ξαπλωμένος στον ήλιο, αγκαλιά με ένα φραπεδάκι. Άααχ θα ήταν παράδεισος...

Αλλά είναι Μάιος. Και ξέρετε πως είναι ο Μάης για τους μουσικούς. Γεμάτος συναυλίες. Συναυλίες που πρέπει να πας να ακούσεις, που πρέπει να πας να παίξεις. Δεν το βλέπω σαν υποχρέωση, αλλά με ενοχλεί που έρχονται όλα μαζεμένα. Έχω να ετοιμάσω και τη διπλωματική. Το άγχος το παίρνω σε δόσεις κάθε μέρα, σαν χαπάκι. Είναι καιρός να αρχίσω τις πολυβιταμίνες γιατί δέ με βλέπω καλά...

Υπομονή. Ευτυχώς, στη ζωή μου, με σώζει πάντα η μουσική.

Αυτό τον καιρό μαζευόμαστε σπίτι με τα λιγοστά άτομα που πνίγονται επίσης και πρέπει να τελειώσουν τις εργασίες τους. Φτιάχνουμε καφέδες και διαβάζουμε παρέα για πολλές ώρες. Συχνά μέχρι το πρωί. Η γάτα μας παρατηρεί με αμείωτο ενδιαφέρον. Στα διαλείμματα τρώμε σοκολάτα (το καλοκαίρι θα μετανιώνω αυτά τα μεταμεσονύκτια σνάκ) και βάζουμε μουσική.

Ούφ...


Την προηγούμενη εβδομάδα πήγαινα κάθε βράδυ σε συναυλία. Το απόλαυσα. Πήγα και στο εργαστήρι νέων συνθετών στο Μέγαρο αλλά απογοητεύτηκα από το αποτέλεσμα (του διαγωνισμού). Την τρίτη έπαιξα σε αυτοσχεδιαστική συναυλία και πέρασα υπέροχα...

Σε λίγο θα φύγω από το σπίτι. Έχω πρόβα στο πανεπιστήμιο για 2 κομμάτια που θα παίξω στις 21 του μήνα. Το ένα έχει θεατρικά στοιχεία και θα το κάνω κωμωδία (άχ καημένοι ακροατές, τί θα τραβήξετε!!!) το άλλο είναι μεν ωραίο αλλά θυμίζει κινέζικο βασανιστήριο... Πάλι καλά που γουστάρω να τα παίζω. Κι η πρόβα το απογευματάκι είναι μια χαρά, γιατί εδώ και 3 βράδια πάμε στη σχολή γύρω στις 11 (για πρόβα) και φεύγουμε γύρω στις 2. Αυτές είναι οι ώρες που μπορούμε όλοι...

Μετά, μου λές να γράψω κάτι ενδιαφέρον στο μπλόγκ! Φαιά ουσιά γιόκ!!!

Κ

οι συγχορδίες της κούρασης...



Κάποτε θέλω να το ακούσω ολόκληρο αυτό το κομμάτι. Στην ταινία ποτέ δεν τελειώνει...

Αυτές τις μέρες άκουσα (και έπαιξα) πολλή μουσική. Κάτι άλλο γέμισε το χρόνο που αφιέρωνα εδώ...

Νά τι κάνω όταν βαριέμαι στο μάθημα...

Λοιπόν!

Είσαι σε μια διάλεξη που τραβάει 3 ώρες (και...) ενώ θα μπορούσε να τελειώσει σε μισή. Κοιτάς γύρω σου. Κάποιοι κάνουν περιττές ερωτήσεις ενώ οι υπόλοιποι ξύνονται. Μετά το τρίτο χασμουρητό, τί κάνεις;

...

αυτό!


συμπέρασμα: όταν βαριέμαι γίνομαι δημιουργικός...