Το λάθος τραίνο...


Άμα πάρεις λάθος τραίνο, όπου και να κατέβεις, πάλι λάθος θά 'ναι.

Κι εμείς έχουμε την ίδια κατεύθυνση εδώ και χρόνια, σαν να κυλάμε πάνω σε ράγες... Με φρίκη θυμάμαι πως πρίν από δυο χρόνια ένας καλός φίλος μου έλεγε πως η κατάσταση της Ελλάδας θυμίζει την Αργεντινή πρίν την οικονομική κατάρρευση. Μάλιστα, όπως είχαν τα πράγματα, μου έλεγε, η Ελλάδα θα είχε την ίδια κατάληξη. Τότε, εκ πεποιθήσεως αισιόδοξος (εκ φύσεως δυστυχώς όχι), δεν τον πήρα στα σοβαρά και είπα πως αποκλείεται να γίνει κάτι τέτοιο. Το τέλος του παραμυθιού το ξέρετε.

Να, λοιπόν, που υπάρχουν αρκετές ομοιότητες στις δυό περιπτώσεις. Δες:


και μετά βρές τη συνέχεια στον εσυσωλήνα ή δες το ολόκληρο με αγγλικούς υπότιτλους εδώ.

Δεν το χωράει ο νούς μου αυτό που συμβαίνει. Ας είναι η χώρα υπό κατάρρευση, εμείς θα τραγουδάμε τα τραγούδια των ριάλιτι. Άρτον και θεάματα. Και τί γίνεται στους δρόμους; Ακόμα χωρίζουμε τα πρόβατα από τα ερίφια; Θα πάμε στην δική μας διαδήλωση και όχι στη δική τους; Ποιός χρειάζεται, άλλωστε, τους αριθμούς; Οι αριθμοί είναι μόνο για τις στατιστικές, που έλεγε κι ο Γιόζεφ. Ή για να υπολογίζεις τα χρέη στις τράπεζες. Φτάνει πια. Δεν θέλω να μπώ στο λαβύρινθο, να ψάχνω ποιός φταίει. Αυτός, όμως, που έχει το μικρότερο μέρος της ευθύνης, κατά τα φαινόμενα, θα πληρώσει για όλους. Κι αυτός είσαι εσύ κι εγώ κι ο άνθρωπος δίπλα σου. Εσύ πώς θα πληρώσεις; Θα πληρώσεις;

Το λάθος τραίνο μας παίρνει στον λάθος προορισμό. Και λάθος τραίνα δεν έχουμε πάρει μόνο για το ζήτημα της οικονομίας. Αλλά δυστυχώς, πάνω απ' όλα πρέπει να πονάει η τσέπη μας για να δούμε αν πονάει και κάτι άλλο.

Κ

ΥΓ. Κύριοι δυστυχώς επτωχεύσαμεν. Όμως, τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα.

η φωτογραφία της ανάρτησης είναι του κύριου Steve Barth, και η ιστοσελίδα του εδώ.

Update:

Συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω. Σκεφτόμουνα σήμερα το πρωί τους στίχους αυτού και ανατρίχιασα. Θα μπορούσε να είχε γραφτεί σήμερα. Μετά έμαθα τα νέα για τους νεκρούς στην Αθήνα. Αναστατώθηκα και πραγματικά λυπάμαι. Λυπάμαι για όσα έγιναν. Λυπάμαι που τα πράγματα έφτασαν εδώ. Λυπάμαι που δεν είμαι εκεί για να κατέβω κι εγώ στην πορεία. Εδώ όμως δεν κάνει να φωνάζω συνθήματα. Δε θέλω να μείνω στα λόγια. Φτάνει.