Η φιλία με 2 sms...

εικόνα εδώ


















.
Σήμερα πήγα πάλι σε μια προβολή στο φεστιβάλ ντοκυμανταίρ. Γίνεται κάθε χρόνο στη Θεσσαλονίκη. Είναι ένα από τα πιο όμορφα πράγματα που προσφέρει αυτή η πόλη. Πάω κάθε φορά σε πολλές προβολές. Διαλέγω μεταξύ πολλών διαφορετικών θεμάτων κάθε φορά αλλά συνήθως κυνηγάω τα μουσικά ντοκυμανταίρ. Παρακολουθώ και προβληματίζομαι. Μια τόσο προσιτή μορφή μάθησης, το ντοκυμανταίρ είναι σαν ανοιχτό πανεπιστήμιο. Το φεστιβάλ κρατάει λίγο παραπάνω από μια εβδομάδα και στη διάρκεια του σχεδόν πάντα ψιχαλίζει.

Το φεστιβάλ είναι μια παράδοση για 'μένα που ξεκίνησε πρίν από 5 χρόνια, όταν ένας φίλος, ο Λ., με κάλεσε να δούμε μαζί εκεί ένα μουσικό ντοκυμανταίρ. Το είχε δεί και εντυπωσιάστηκε και έτσι αποφάσισε να το δεί δεύτερη φορά και να το μοιραστεί μαζί μου. Ήταν εκπληκτικό! Μετά από αυτό ξεκινήσαμε μια τεράστια συζήτηση από αυτές που δεν θέλεις ποτέ να τελειώσουν και που εκπλήσσεσαι από το πόσο λίγο ήξερες τον άλλο μέχρι στιγμής, από τις πτυχές του χαρακτήρα του που δεν είχες φανταστεί, αλλά και πόσο ταιριάζεις με αυτό τον άνθρωπο. Εκείνη η βραδιά υπήρξε η αφορμή να κτιστεί μια βαθειά, δυνατή φιλία που μου χάρισε και μου χαρίζει ακόμα πολλές όμορφες στιγμές.

...

Απόψε, μετά την προβολή πήγα μόνος και κάθισα να ρουφήξω βιαστικά ένα καφέ, πρίν πάω σπίτι, στο παλιό "Πράσινο Δωμάτιο" το μικροσκοπικό καφέ στον ημιόροφο του κινηματογράφου "Ολύμπιον" που φιλοξενεί μέρος του φεστιβάλ. Σ' αυτό καθίσαμε άπειρες φορές με την παρέα να πιούμε τον φτηνό καφέ μας ανάμεσα σε 2 προβολές. Ναι, πηγαίναμε να δούμε 2 κάθε φορά, τόσο πολύ μας άρεσε η φάση.

Σήμερα πλέον το "Πράσινο Δωμάτιο" δεν ονομάζεται έτσι, δεν είναι καν πράσινο πια. Λέγεται απλά "καφέ Φουαγιέ". Σήμερα πλέον όλη η παλιά παρέα, εκτός από 'μένα, έχει φύγει πια από τη Θεσσαλονίκη. Αυτό είναι η μοίρα μιας φοιτητούπολης. Να ενώνει τις ζωές των ανθρώπων για λίγο. Έπειτα το ταξίδι της ζωής οδηγεί τον καθένα σε διαφορετικό προορισμό (κι εγώ θα φύγω από τη Θεσσαλονίκη σε λίγο καιρό). Δεν μετανοιώνω όμως. Πέρασα πολύ όμορφα...

Σήμερα κάθισα για λίγο σ' αυτό τον ίδιο (αλλά πιά τόσο διαφορετικό) χώρο μόνος. Πολλές μνήμες στριφογύριζαν στο μυαλό μου. Και ένιωθα θλίψη και νοσταλγία γι' αυτό το τόσο όμορφο παρελθόν. Μου λείπουν οι παλιοί μου φίλοι...

Ξεφύλλισα για λίγο το πρόγραμμα του φεστιβάλ για να βρώ τι θα δώ αύριο. Το παράτησα στο τραπέζι και πήρα το κινητό μου. Ένιωσα την ανάγκη να πω κάτι σε κάποιον. Αλλά να είναι σύντομο και περιεκτικό γιατί στα πολλά λόγια χάνεις την ουσία. Είπα να το γράψω για να εκφραστώ πιο ελεύθερα. Έστειλα ένα sms στον Λ.

Φίλε είμαι στο Πράσινο Δωμάτιο. Μόλις είδα ένα ωραίο ντοκυμανταίρ στο φεστιβάλ. Μπορεί να μή μιλάμε συχνά αλλά να ξέρεις μου λείπεις και σε θεωρώ τον καλύτερο μου φίλο. Καλό βράδυ.

Τέλειωσα τον καφέ μου, πήρα το λεωφορείο να πάω σπίτι. Έφτασα μετά από λίγο, πήρα αγκαλιά τη γάτα μου και άναψα τον υπολογιστή. Κοίταξα το κινητό και είχε έρθει αυτό το μήνυμα:

Κουνούπι κι εμένα μου λείπεις και δεν είσαι ούτε καλύτερος φίλος, ούτε καλός φίλος. Είσαι αδερφός...

Ένιωσα ένα κάψιμο στα μάτια και από εκείνη την ώρα σφηνώθηκε στο πρόσωπο μου ένα γλυκόπικρο χαμόγελο. Είπα να το μοιραστώ μαζί σας...

Η αληθινή φιλία αντέχει στο χρόνο...

Κ

αφιερωμένο στους παλιούς μου φίλους - μου λείπετε αφάνταστα...

7 σχόλια:

Diasporos είπε...

:-)

Πές τα να τ΄ακούμε

Talk Show Host είπε...

Αυτά είναι τα ωραία :) Καλημέρα!

jf είπε...

Τρυφερή ανάρτηση... όμορφο τραγούδι.

Καλό Σ/Κ

Demis G είπε...

Κουνούπι..

απλά: :)

nuff said.

maria είπε...

΄πολύ όμορφο

Γαλάτεια είπε...

Εγω παλι προτιμω το φεστιβαλ κινηματογραφου καθε Νοεμβριο.Και κουνουπακι,κι εγω ευχαριστω!

Κουνούπι είπε...

@ όλους: ευχαριστώ :)

Δημοσίευση σχολίου

Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε!