Τελευταίο της Θεσσαλονίκης...


Εδώ και μέρες σβήνω τα σημάδια του περάσματος μου από το σπίτι αυτό. Το σπίτι στο οποίο ζώ εδώ και 3 χρόνια. Ένα σπίτι που αγάπησα, που μέσα του γέλασα και έκλαψα, ερωτεύτηκα και απογοητεύτηκα. Το είχα ντύσει με χρωματιστές αφίσες και μικροπράματα στα ράφια που η κάθε μαμά θα αντιμετώπιζε απλά ως μαγνήτες για σκόνη.

Στην πραγματικότητα όλα αυτά ήταν σαν σελίδες από ημερολόγιο. Μέσα τους είχαν κρυμμένες αναμνήσεις από φίλους και όμορφες στιγμές. Τα είχα τοποθετήσει όλα αυτά στο χώρο γύρω μου ούτως ώστε να περιτριγυρίζομαι από εικόνες που αγαπώ και την σκέψη των φίλων μου, παρόλο που αυτοί ήταν σωματικά απόντες.

Αυτή τη στιγμή που γράφω βρίσκομαι σ' ένα σπίτι αδειανό. Τα περισσότερα έπιπλα έχουν πουληθεί (για πενταροδεκάρες) και τώρα ετοιμάζω τον υπολογιστή (που επίσης έχει πουληθεί) για να τον παραδώσω το πρωί σ' ένα γελοίο κύριο που μ' έπρηξε με τα ηλίθια παζάρια του (δεν τον πετούσα στα σκουπίδια καλύτερα τον υπολογιστή;;;). Σβήνω λοιπόν και τα ηλεκτρονικά μου ίχνη από αυτό τον υπολογιστή και δεν ξέρω πότε θα τα ξαναπούμε. Έχω τις μαύρες μου.

Το σπίτι μου φαίνεται νεκρό, άψυχο και απρόσωπο. Δεν υπάρχει πλέον κάτι που να δείχνει ότι εδώ έζησα εγώ. Τα ράφια είναι άδεια. Στους τοίχους απομένουν μόνο τα περιγράμματα από τις αμέτρητες αφίσες και κάρτες που είχα μαζέψει και προσεκτικά τοποθετήσει με τα χρόνια εκεί. Τώρα που οι τοίχοι είναι γυμνοί αντιλαμβάνομαι πόσο μικρό είναι πραγματικά το σπίτι αυτό.

Μετακομίζω.

Σκέφτομαι πως πίσω από κάθε παράθυρο στη γειτονιά κρύβεται και μια διαφορετική ιστορία. Διαφορετικοί άνθρωποι που ζούν ζωές παράλληλες, ο ένας δίπλα στον άλλο, πολλές φορές χωρίς ποτέ να γνωριστούν. Σκέφτομαι πως, σε μιά πόλη που μοιάζει με απέραντη εργατική συνοικία, η ζωή στριμώχνεται μέσα στις τσιμεντένιες ποντικότρυπες κι εν τέλει είναι ο έρωτας που μας κρατάει ζωντανούς. Γι' αυτό και όσοι έζησαν σ' αυτή την πόλη θα την αγαπούν για πάντα...

Σκέφτομαι πως σε λίγες μέρες σ' αυτό το σπίτι θα μπεί ένας ξένος. Ξένος, όπως ήμουνα κι εγώ όταν πρωτοήλθα για να ζήσω εδώ. Δέν γνώριζα τίποτα για τον προηγούμενο ένοικο της τρυπίτσας μου παρά μόνο το όνομα του, από κάτι ξεχασμένους λογαριασμούς. Το ίδιο θα γίνει και με τον επόμενο. Τα σπίτια, που μέσα τους φτιάχνουμε τη ζωή μας, μας φιλοξενούν προσωρινά. Θα ήταν παράξενο άν ξέραμε ποιός έζησε και πώς έζησε στο παρελθόν μέσα στο χώρο που βρισκόμαστε σήμερα. Τα σπίτια κουβαλάνε μια μυστική ιστορία.

Παλιά είχα σκεφτεί να γράψω ένα γράμμα για τον επόμενο ένοικο. Να πώ "εγώ είμαι ο τάδε, που έζησα εδώ τα τάδε χρόνια και έκανα αυτό κι αυτό κι αυτό". Να πώ "εγώ τ' αγάπησα αυτό το σπίτι κι ελπίζω να συμβεί το ίδιο και σ' εσένα. Δεν θα γνωριστούμε ποτέ, αλλά κατά κάποιο τρόπο συνδεόμαστε...". Δεν έχω το κουράγιο να γράψω αυτό το γράμμα. Η ιστορία μου θα ξεθωριάσει σ' αυτούς τους τοίχους, όπως ξεθώριασε και για όλους τους προηγούμενους ενοίκους.

Ένας κύκλος κλείνει και ξεκινάει ένας άλλος. Το μέλλον είναι, όπως πάντα, θολό. Σε λίγες μέρες εγκαταλείπω για πάντα τη Θεσσαλονίκη που μου χάρισε τα πιο όμορφα μου χρόνια (μέχρι στιγμής).

Κι αφήνω πίσω μου περισσότερες "αποσκευές" απ' ότι παίρνω μαζί μου...
.

16 σχόλια:

Λάζαρος είπε...

Έκαμες με κομμάθκια, ρε Κουνουπούδιν...

Μα ΚΟΜΜΑΘΚΙΑ.

Leni είπε...

Couldn't agree more. Εθύμισες μου τον καιρό που έφυγα που το διαμέρισμα που εμείνισκα 4 χρόνια στο πτυχίο. Πίκρα, μεγάλη πίκρα. Σύντομα θα τα θυμάσαι όλα με γλυκειά νοσταλγία.

Leni είπε...

Στο μεταξύ είναι η τρίτη φορά που ακούω την playlist σου και μ'αρέσει πολύ!

jf είπε...

Δε μπορεί... πάντα θα μπαινοβγαίνει ένα κουνούπι σ' αυτό το σπίτι...

Εύχομαι να ανοίξεις δυναμικά το νέο σου κύκλο!

dokisisofi είπε...

Μείνε

Γαλάτεια είπε...

Καλησπερα κουνουπακι μου!
Πολυ λυπαμαι που ακουω οτι φευγεις απ΄τη Θεσσαλονικη.....Ομως καλη συνεχεια ή καλη αρχη οπου πας!
Φιλια xxxxxxxxx

osr είπε...

σε καταλαβαίνω απόλυτα!!!

την Θεσσαλονίκη την νοιώθω περισσότερο ως πατρίδα μου παρά την Λευκωσία του τίποτα....

η ξεγνοιασιά της φοιτητικής ζωής της απόλυτης ελευθερίας στην κατεξοχήν φοιτητητούπολη............

παραλιακή τα πάρκα, οι ζεστοί άνθρωποι οι ελεύθεροι άνθρωποι, οι συζητήσεις στις σχολές
τα πάρτυ στα σπίτια η βόλτα στη ναυαρίνου τσιμισκί ουζου μέλαθρον ρεμπετάδικα ροκάδικα carpe diem

από τότε που τελείωσα (2002) τουλάχιστον μια φορά το χρόνο πάω πάνω για προσκύνημα ;)

ευτυχώς διατηρήσαμε στενούς δεσμούς με ανθρώπους της πόλης και μας ενώνουν


τα ωραιότερα χρόνια στην ζωή του ανθρώπου είναι τα φοιτητικά

προσωπικά η πόλη αυτή με καθόρισε και με χρωμάτισε ως άνθρωπο και νοιώθω ότι αν δεν ζούσα εκεί ενδεχομένως να μην ήμουν ακριβώς αυτό που ειμαι σήμερα (ό,τι και να είναι αυτό ;)

σου εύχομαι τα καλύτερα!!!!!! και μην ξεχνάς

η σαλονίκη είναι μόλις 1 ώρα και 45 λεπτά μακριά!!!! ευτυχώς που υπάρχουν τα αεροπλάνα!!!!!

μην λυπάσαι αλλά να χαίρεσαι που είχες την ευκαιρία να ζήσεις στην πόλη αυτή

γιατί δεν θα δεις κανένα άλλο φοιτητή να λυπάται τόσο πολύ που χάνει την πόλη που τον έθρεψε στα ωραιότερα χρόνια της ζωής του!!!!

καλή συνέχεια!!!!!

Πρασινη νεραιδα είπε...

άουτς!τώρα με τσίμπισες άσχημα....

maria είπε...

με έπιασε ένας άδειος λυγμός συγκίνησης. γνώριμα συναισθήματα, θα έλεγα απαίσια. σκέψου πως νιώθει το σπίτι, που του έδωσες την ψυχή σου και την παίρνεις πίσω...
κουράγιο, αυτή η αλλαγή κεφαλαίου είναι πανδύσκολη!

Λεμέσια είπε...

Έχω μετακομίσει αμέτρητες φορές. Ακριβώς τις ίδιες σκέψεις είχα, όταν έκλεινα για πάντα πίσω μου την πόρτα του παλιού διαμερίσματος. Είναι σα να γυρίζεις σελίδα...Μετά έρχονται άλλα, νέες χαρές στη νέα σου στέγη. Καλό ξεκίνημα πάλι!

Κουνούπι είπε...

Λάζαρε, ευχαριστώ.

Λένη, ευχαριστώ. Και για το σχόλιο του playlist ευχαριστώ :) Θα ήθελα κάποια στιγμή να κάμω νυκτερινή ραδιοφωνική εκπομπή (hopefully πρίν τες 12 τη νύχτα γιατί έν θέλω να με ακούουν μόνον οι ταξιτζήδες). Μπορεί να το κάμω για να μου φύει η πελλάρα!

JamanFou μου ευχαριστώ.

Δοκησίσοφη, εσκέφτηκα το αλλά περιμένουν άλλα πράματα στη γωνιά και, όχι, δεν εννοώ τον μονόκερο. Θα δείς σε καμιά σαρανταριά μέρες...

Γαλάτεια μου ευχαριστώ xx

OSR καλωσόρισες και σ'ευχαριστώ. Θα μπορούσα να γράψω ακριβώς τα ίδια πράματα. Τί σου είναι οι κοινές εμπειρίες! :)

Πράσινη Νεράιδα, προσοχή δαγκώνω. Χορηγώ όμως και αλοιφή. Θές τζατζίκι ή τυροκαυτερή;

Φαιρυλάνδη μου ευχαριστώ.

Λεμέσια ευχαριστώ. Η σελίδα ήταν χρόνια διπλωμένη σ' αυτή τη θέση και είχε σχεδόν κολλήσει. Γυρνάμε σελίδα λοιπόν, κι ελπίζω ότι η επόμενη θα είναι πιο "χρωματιστή" ;)

Ανώνυμος είπε...

Παρόλο που με άκκασες προχτές τζαι ήσουν τζαι μολυσμένος, συμπάσχω μαζί σου τζαι ήρτα να σε βοηθήσω για να σου πω, έννεν τα τούβλα, εν την ζωή μες τα τούβλα που αποχωρίζεσαι, τζαι παίρνεις πολλές περισσότερες αποσκευές παρ'όσες έφερες.

Τούτο εν το καλό του να ζεις στο νοίκι, σε κάθε μετακόμιση νιώθεις το στο πετσί σου πως η ζωή προχωράει, πως ένα κεφάλαιο κλείνει κι άλλο ανοίγει.

Έλα κάμε το χέρι μου μμα να περάσει διότι επρήστηκεν τζαι εγίνηκεν ταούλλι.

Κουνούπι είπε...

Ψυχία καλωσόρισες! Ευχαριστώ σε. Μμά! Επέρασεν τωρά;

izydoor είπε...

ρε τρελε, στην κύπρο πας ρε;
άντε ρε κάνε κανα κόλπο μαγικό να ρθεις πολωνία να γουστάρουμε!
α πα πα πα πα...

dokisisofi είπε...

μια απορία:έφερες και το τετράποδο αντικαταθλιπτικό σου μαζί σου στην Κύπρο;ή το άφησες;

μαριαννα είπε...

Αυτα που περιγράφεις τα ένιωσα και εγώ πρίν απο ένα χρόνο ακριβώς...

Δεν ξέρεις πόσο σε καταλαβαίνω!!

http://marianna08.blogspot.com/2009/07/blog-post_23.html

Δημοσίευση σχολίου

Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε!