Κατεπείγον: ετών δέκα...

Χθές το βράδυ πήγα σε μια θεατρική παράσταση. Το θεατράκι (η αίθουσα) ήταν στη γειτονιά μου κι εγώ μέχρι στιγμής νόμιζα ότι το χρησιμοποιούν μόνο για πρόβες. Πάλι καλά που με κάλεσε φίλη μου η Ε. (που με τον Κ. έγραψε τη μουσική για την παράσταση) να πάω να το δω. Ήταν πρεμιέρα. Οι ηθοποιοί λίγο αγχωμένοι, αλλά πολύ καλοί. Μπράβο παιδιά - σας το είπα κατ' ιδίαν, το λέω κι από 'δω.

Εντυπωσιάστηκα. Ήταν υπέροχο. Η απεικόνιση των χαρακτήρων ήταν αθώα, ονειρική, μη ρεαλιστική, παιδική, πολλές φορές -κατά τα λόγια της σκηνοθέτιδας- σαν ψυχολογική κατάσταση, σχόλιο. Το κείμενο αποτελείτο κυρίως από μια σειρά γραμμάτων, γραμμάτων ενός παιδιού -που νοσεί- προς το Θεό.

Αν ζείς στη Θεσσαλονίκη ή θα την επισκεφθείς στους επόμενους μήνες καλό είναι να έρθεις να δείς αυτή την παράσταση. Θα σε βάλει σε σκέψεις. Θα κερδίσεις πολλά. Τα νοήματα που κρύβονται πίσω από τις γραμμές των παιδικών γραμμάτων είναι πολλά, πιό πολλά απ' ότι φαίνονται στην αρχή, αλληγορικά σαν του Μικρού Πρίγκηπα του Εξυπερύ. Τίθενται ερωτήματα για τη ζωή και το θάνατο, για τη σχέση μας με το Θεό, για τον παιδικό ψυχισμό, την αγάπη.

Παραθέτω το κείμενο από το πρόγραμμα της παράστασης:

Πρόκειται για μία παράσταση εμπνευσμένη από το έργο του Ερίκ Εμμανουέλ Σμιτ "Oscar et la dame rose". Αφορά στην ιστορία ενός δεκάχρονου αγοριού, του Όσκαρ, που πάσχει από την επάρατο νόσο. Στην κλινική όπου νοσηλεύεται γνωρίζει μια κυρία, τη θεία Ροζ, όπως την αποκαλεί, με τη βοήθεια της οποίας καταφέρνει και αντιμετωπίζει την ασθένεια ως «γεγονός» και όχι ως «τιμωρία».
Έχοντας ως στόχο να εξισώσει την κάθε μέρα που του απομένει με δέκα χρόνια ζωής και πάντοτε με αρωγό σε αυτό το «παιχνίδι χρόνου» τη θεία Ροζ, εκμεταλλεύεται την κάθε στιγμή που περνά με γενναιότητα, ωριμότητα και καλή διάθεση, με αποτέλεσμα να «καταλήξει» πλήρης.
Στη διάρκεια της παράστασης όλοι οι ηθοποιοί «ντύνονται» όλους τους ρόλους με σκοπό να διερευνήσουν το λόγο και τον αντίλογο, τη δύναμη της παιδικής ψυχής και το φόβο των ενηλίκων, τον αυθορμητισμό των παιδιών και τη σοφία ορισμένων ανθρώπων όσον αφορά τη διαχείριση δύσκολων καταστάσεων.
Ο στόχος που ετέθη ήταν όλη η παράσταση να αποτελεί ένα παιχνίδι ζωής και ουσίας, «θωρακισμένο» ενάντια σε κάθε υπόνοια μεμψιμοιρίας, παραίτησης και παθητικής προσμονής του θανάτου, όπως ακριβώς και ο κόσμος που χτίζει ο Όσκαρ με τη θεία Ροζ.

Εξάλλου, «...η ζωή είναι ένα περίεργο δώρο. Στην αρχή το υπερεκτιμάμε, μετά το υποτιμάμε και στο τέλος καταλαβαίνουμε ότι δεν ήταν δώρο, αλλά δάνειο». Το πώς θα το διαχειριστούμε εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς τους ίδιους.

Η ομάδα θεάτρου "άρκτος" παρουσιάζει την παράσταση “Κατεπείγον: ετών δέκα” στην αίθουσα "Μάντεως Τειρεσία" (Γ. Κωνσταντινίδη 15 & Μάντεως Τειρεσία - Φάληρο) από 27 Φεβρουαρίου μέχρι και 22 Μαρτίου, κάθε Παρασκευή – Σάββατο – Κυριακή, στις 21:00.

Το link για την ομάδα θεάτρου "άρκτος" εδώ.

Εδώ και το εξώφυλλο του βιβλίου που, τώρα που το σκέφτομαι, ίσως και να πάω να τ' αγοράσω. Στο τέλος της ανάρτησης θα βρείς και ένα σχετικό βιντεάκι με μουσική από την "Αμελί".

Κ.